تأثير كينزيوتيپينگ عضله‌ي گاستركنميوس روي تعادل و اسپاستيسيته در بيماران مبتلا به سكته‌ي مغزي مزمن

مقدمه: سكته‌ي مغزي يك ضايعه‌ي عصبي- عروقي در مغز است كه فلج يك نيمه از بدن از علامت‌هاي شاخص آن مي‌باشد. اختلال در كنترل تعادل توسط تعامل پيچيده‌اي از اختلالات حسي، حركتي و شناختي ايجاد مي‌شود و اغلب، بزرگ‌ترين تأثيرش را روي بيماران از طريق اختلالات بلند مدت، محدوديت در فعاليت‌ها و كاهش مشاركت در جامعه مي‌گذارد. هدف اين مطالعه، بررسي اثر چسب درماني (كينزيوتيپ) روي تعادل و اسپاستيسيته‌ي بيماران مبتلا به سكته‌ي مغزي بود. روش‌ها: در اين كارآزمايي باليني تصادفي يك سو كور، 22 بيمار 30 تا 65 ساله‌ي مبتلا به سكته‌ي مغزي با فلج يك نيمه از بدن انتخاب و بر اساس نيمه‌ي فلج (راست يا چپ) به دو گروه اختصاص داده شدند. در طول پژوهش، هر دو گروه، كينزيوتيپ را به مدت 1 ساعت روي پوستشان دريافت كردند. از آزمون Timed up and go test (TUG) جهت بررسي كنترل تعادل حين عملكرد حركتي و از مقياس Modified Modified Ashworth Scale (MMASH) جهت ارزيابي اسپاستيسيته عضلات پلنتارفلكسور قبل، بلافاصله بعد و 1 ساعت بعد از مداخله استفاده شد. يافته‌ها: تحليل نتايج درون گروهي حاكي از كاهش معني‌دار نمره‌ي آزمون TUG و همچنين، تون عضله‌ي گاستركنميوس دو گروه بود. با مقايسه‌ي بين گروهي، چنين مشخص شد كه كينزيوتيپ روي بهبود كنترل تعادل بيماران مبتلا به سكته‌ي مغزي با فلج نيمه‌ي چپ تأثيرگذارتر است. نتيجه‌گيري: اطلاعات حاصل از تحقيق حاضر نشان دهنده‌ي تأثير مثبت كينزيوتيپ عضله‌ي گاستركنميوس در بهبود اسپاستيسيته و تعادل حين عملكردهاي حركتي ضد جاذبه مي‌باشد؛ به ويژه در آن دسته از بيماران، كه نيم‌كره‌ي راست مغزشان آسيب ديده است.