مقايسه‌ي اثر يك دوره تمرينات عملكردي، ديد ورزشي و تركيبي بر سلامت، تعادل ايستا و پوياي زنان سالمند

مقدمه: به طور معمول، پس از گذشتن از مرز 65 سالگي، ساليانه 10 درصد سالمندان استقلال خود را در ‏يك يا چند فعاليت روزانه از دست مي‌دهند. در ‎ميان ‎عوامل متعددي ‎كه ‎منجر ‎به ‎زمين ‏خوردن ‎مي‌‎گردند، ‎اختلال ‎تعادل ‎نقش برجسته‌اي دارد. استفاده از تمرين بدني به عنوان يك روش ارزان قيمت، قابل دسترس و كم خطر در حفظ سلامتي، تحرك و حفظ يا بازيابي تعادل، امري پذيرفته شده است. هدف از انجام تحقيق حاضر، مقايسه‌ي اثر يك دوره تمرينات عملكردي، ديد ورزشي و تركيبي بر تعادل ايستا و پوياي زنان سالمند ‏بود. روش‌ها: اين تحقيق، به روش نيمه آزمايشي و به صورت ميداني و از طريق پيش آزمون و پس آزمون انجام شد. در اين تحقيق، 36 نفر از زنان سالمند با ميانگين سني 3/40 ± 63/86 سال ‎به روش نمونه‌گيري ‏در دسترس انتخاب شدند. شركت كنندگان در سه گروه 12 نفره‌ي عملكردي، ديد ورزشي و تركيبي، همسان‌سازي شدند. سپس ‏شركت كنندگان هر گروه، به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقيقه تمرينات را انجام دادند. قبل از شروع و ‏در پايان دوره‌ي تمريني، تعادل ايستا توسط آزمون Sharpened Romberg و تعادل پويا، توسط آزمون زمان برخاستن و رفتن، اندازه‌گيري ‏شد. همچنين، براي بررسي آماري از آزمون One-way ANOVA (One-way analysis of variance) استفاده شد. يافته‌ها: برنامه‌هاي تمريني عملكردي، ديد ورزشي و تركيبي، بر تعادل ايستا و پوياي شركت كنندگان اثرگذار ‏بود (0/0001 = ‏P‎‏). همچنين، در بررسي تفاوت تأثير 8 هفته تمرينات عملكردي، ديد ورزشي و تركيبي، بر تعادل ايستا و پوياي شركت كنندگان، بين گروه‌ها تفاوت معني‌داري وجود نداشت (050/0 ≤ ‏P‎‏) و هر سه گروه به يك ميزان پيشرفت داشتند. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي تحقيق، مي‌توان نتيجه گرفت مربيان و مسؤولان براي بهبود تعادل ايستا و پوياي سالمندان در ‏برنامه‌هاي درماني خود، مي‌توانند از اين تمرينات بهره گيرند.