ايريزين، نشان‌گر زيستي جديد در تشخيص تصلب شريان و سكته‌ي قلبي

مقدمه: اندازه‌گيري نشان‌گر زيستي يكي از اصلي‌ترين روش‌ها براي تشخيص بيماري‌هاي قلبي و عروقي محسوب مي‌شود. به تازگي، ايريزين به عنوان يكي از نشان‌گر زيستي احتمالي براي تشخيص سكته‌ي قلبي (Myocardial infarction يا MI) مطرح شده است. اين پروتئين يك مايوكين است كه در اثر ورزش از بافت ماهيچه‌اي ترشح مي‌شود. در افرادي كه در آن‌ها سكته‌ي قلبي رخ داده است، مقدار اين پروتئين به صورت معني‌داري كاهش مي‌يابد. بنابراين، هدف تحقيق حاضر بررسي غلظت ايريزين در مردان مبتلا به تصلب شريان (Atherosclerosis) و دچار سكته‌ي قلبي، در مقايسه با مردان گروه شاهد بود. روش‌ها: اين مطالعه‌ي مورد- شاهدي مقطعي بر روي 75 مرد 70-30 ساله‌ي ساكن اصفهان در 3 گروه 25 نفري بيماران دچار سكته‌ي قلبي، بيماران داراي آنژيوگرافي مثبت (مبتلا به تصلب شريان) و افراد سالم با آنژيوگرافي منفي انجام شد. در ابتدا، شاخص‌هاي تن‌سنجي در كل بيماران اندازه‌گيري شد. از بيماران گروه سكته‌ي قلبي، در ظرف 48 ساعت پس از شروع درد قفسه‌ي سينه، خونگيري انجام و غلظت سرمي ترپونين، ايريزين، hsCRP (High-sensitivity C-reactive protein) و CK-MB (Creatine kinase-MB) در آنان اندازه‌گيري شد. از بيماران گروه شاهد و بيماران با آنژيوگرافي مثبت به صورت ناشتا خون‌گيري به عمل آمد و غلظت سرمي پروفايل ليپيدي، ايريزين و hsCRP در آن‌ها اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: غلظت ايريزين در بيماراني كه در آن‌ها سكته‌ي قلبي رخ داده بود، و همچنين در افراد مبتلا به تصلب شريان به صورت معني‌داري كمتر از گروه شاهد بود. اما، ميان غلظت ايريزين در گروه سكته‌ي قلبي و مبتلا به تصلب شريان تفاوت معني‌داري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: احتمال مي‌رود، كاهش ايريزين در افرادي كه سكته‌ي قلبي در آنها رخ داده است، يك مكانيسم محافظتي براي قلب محسوب شود؛ چرا كه، به دليل اثرات ايريزين در افزايش ترموژنز، اگر ايريزين كاهش نيابد، اين احتمال وجود دارد كه خسارت بافتي در اثر كمبود انرژي بيشتر باشد.