تأثير محدوديت غذايي دراز مدت بر آپوپتوز ميوكارد

مقدمه: محدوديت غذايي يا كالريك، يكي از مداخلات كاربردي براي كاهش وزن و افزايش طول عمر مي باشد. با اين حال، ابهاماتي در رابطه با فرايندهاي پيام رساني مربوط به تاثير محدوديت غذايي بر پير شدگي سلولي و آپوپتوز در بافت هاي پيكري حساس مانند ميوكارد وجود دارد. بنا بر اين، مطالعه ي حاضر با هدف تعيين تاثير محدوديت غذايي دراز مدت بر برخي از شاخص هاي آپوپتوز در ميوكارد موش هاي صحرايي انجام شد. روش ها: اين مطالعه در قالب يك طرح تجربي دو گروهي (مدل حيواني) به مدت سه ماه روي 16 سر موش صحرايي نر ويستار 14848 سه ماهه انجام شد. آزمودني ها به شكل تصادفي در دو گروه همگن شاهد (تعداد = 8، وزن = 61/ 29 ± 25/ 385 گرم) و مورد (محدوديت غذايي) (تعداد = 8، وزن = 01/ 21 ± 25/ 231 گرم) جايگزين شدند. آزمودني هاي شاهد به صورت آزادانه به آب و غذاي استاندارد حيواني (پلت) دسترسي داشتند (0 درصد محدوديت غذايي، 16/ 2 ± 23 گرم در روز)، در حالي كه غذاي آزمودني هاي گروه تجربي تا حد 50 درصد گروه شاهد محدود شد (50- درصد محدوديت غذايي، 8/ 1 ± 5/ 11 گرم در روز). پس از سه ماه، قلب آزمودني ها استخراج و ژن هاي Bax، Bcl-2 و كاسپاز 3 ميوكارد به عنوان پروتئين هاي كليدي در مسير ميتوكندريايي آپوپتوز با استفاده از روش (Real-time PCR (Real-time polymerase chain reaction بررسي شد. داده هاي حاصل با استفاده از آزمون t Independent و در سطح معني داري 050/ 0 تجزيه و تحليل شد.يافته ها: بيان ژن هاي Bax و Bcl-2 ميوكارد گروه محدوديت غذايي (50- درصد) به طور غير معني داري به ترتيب 7/ 27 و 9/ 27 درصد بيشتر از گروه شاهد بود. در حالي كه بيان ژن كاسپاز-3 و نسبت Bax/Bcl2 ميوكارد گروه شاهد به طور غير معني داري به ترتيب 4/ 39 و 9/ 6 درصد بيشتر از گروه محدوديت غذايي (50- درصد) بود.نتيجه گيري: در كل، سه ماه محدوديت غذايي (50- درصد)، آپوپتوز ميوكارد را چندان تحت تاثير قرار نمي دهد. هر چند، اين احتمال وجود دارد كه محدوديت غذايي، روند آپوپتوز ميوكارد را از طريق افزايش Bcl-2 و كاهش كاسپاز 3، كند نمايد.