بررسي ميزان هيپوترمي در بيماران دچار سوختگي و ارتباط آن با مرگ و مير بيماران ارجاعي به بيمارستان امام موسي كاظم (ع) شهر اصفهان

مقدمه: بيمار دچار سوختگي به علت از دست رفتن پوست و شدت حادثه، مستعد هيپوترمي است. برخورد به موقع و صحيح افراد حاضر در صحنه‌ي سوختگي مي‌تواند آسيب ناشي از اين عارضه را به حداقل برساند و بر عكس برخورد نامناسب و اقدامات غير علمي در اين موارد مي‌تواند منجر به صدمات غير قابل برگشت و حتي از دست رفتن جان مصدوم شود. به همين منظور، تحقيق حاضر با هدف بررسي وضعيت موجود و ارايه‌ي راهكارهايي جهت بهبود نحوه‌ي برخورد با اين بيماران در زمان انتقال و در محل حادثه انجام گرفت. روش‌ها: در اين پژوهش، نمونه‌ها به روش آسان از بين بيماران دچار سوختگي حرارتي انتخاب شدند. به محض ورود بيماران دچار سوختگي داراي شرايط ورود به مطالعه، پژوهشگر و يا همكاران اقدام به گرفتن دماي بدن بيمار با يك ترمومتر جيوه‌اي ركتال و در شرايط يكسان نمودند. پس از 5 دقيقه، دما قرائت و در چك‌ليست ثبت گرديد. در كل، 150 نمونه به روش آسان انتخاب و به مطالعه وارد شدند. يافته‌ها: بين هيپوترمي و مرگ و مير در بيماران ارتباط معني‌داري وجود داشت (0/050 P). مطابق با يافته‌هاي آزمون Fisher exact، بين خنك كردن بيمار در محل حادثه و هيپوترمي بيماران رابطه‌ي معني‌داري مشاهده نشد (0/228 = P). همچنين، ارتباط بين گرم نگه داشتن بيمار در حين اعزام با هيپوترمي بيماران معني‌دار بود (0/041 = P). نتيجه‌گيري: از مطالعه‌ي حاضر چنين نتيجه‌گيري مي‌شود كه انتقال بيماران دچار سوختگي در ايران با استانداردها فاصله‌ي زيادي دارد. با توجه به اين‌كه پيامدهاي انتقال نادرست بيماران دچار سوختگي بر فرايند ترميم زخم و در نتيجه مدت اقامت و هزينه‌ي درمان آنان تأثيرگذار است، پيشنهاد مي‌گردد كه با در نظر گرفتن تيم انتقال متخصص و آموزش ديده براي اين بيماران، هزينه‌هاي درماني آنان كاهش پيدا كند.