بررسي ميزان اشعه‌ي X دريافتي پرسنل بيهوشي در هنگام استفاده از فلورسكوپي در اعمال جراحي اورتوپدي

مقدمه: نظر به گسترش روزافزون استفاده از راديوگرافي و دستگاه راديوگرافي C-Arm در اتاق‌هاي عمل ارتوپدي و ميزان پرتوگيري قابل توجه متخصصين ارتوپدي و گاهي متخصصين بيهوشي، بررسي ميزان اشعه‌ي جذبي اين افراد، كادر آموزشي و پرسنل همراه آن‌ها و مقايسه‌ي آن با حد دز تعيين شده توسط كميته‌ي بين‌المللي محافظت در برابر اشعه (ICRP يا International Commission on Radiological Protection) امري ضروري به نظر مي‌رسد. روش‌ها: به منظور تعيين دز جذبي، متخصصين ارتوپدي و بيهوشي و دستياران و پرسنل همراه آن‌ها در اتاق عمل بيمارستان الزهراي (س) اصفهان، مورد بررسي قرار گرفتند. جهت تعيين ميزان دز جذبي، از دزيمترهاي ترمولومينسانس 4CaSo كارتي، كه داراي دقت و حساسيت زيادي هستند، استفاده گرديد. بدين منظور، براي هر شخص سه عدد دزيمتر حساس به حرارت (TLD يا Thermo luminescence dosimeter) يكي در محل گردن و در روي تيروئيد، ديگري در ناحيه‌ي سينه و سومي در ناحيه‌ي گنادها به مدت يك ماه نسب گرديد و ميانگين دز جذبي در اين سه محل حساس بدن به دست آمد. جهت خواندن دزيمترها از دستگاه خواننده‌ي ترمولومينسانس (Solaro2A TLD Reader) استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين دز دريافتي ماهانه براي متخصص ارتوپدي در محل‌هاي مختلف متفاوت به دست آمد كه در تمام موارد بيشتر از ميزان جذبي توسط تيم بيهوشي بود. ميانگين دز دريافتي متخصص ارتوپدي 24، دستيار وي 26، متخصص بيهوشي 16 و دستيار بيهوشي 11 ميلي‌راد بود. ميانگين دز دريافتي در هر عمل جراحي براي گروه ارتوپدي در محل تيروئيد و در محل گنادها همواره بيشتر از بقيه‌ي افراد بود. با استفاده از آزمون t و با احتمال 90 درصد، مي‌توان دريافت كه ميانگين دز دريافتي ماهانه و دز در هر عمل ارتوپدي در محل تيروئيد در هر فرد مورد بررسي، بيشتر از دز دريافتي در محل گنادها بوده است. نتيجه‌گيري: ميانگين دز دريافتي ماهانه در هر عمل جراحي ارتوپدي در متخصص ارتوپدي و دستيار وي، بيشتر از ساير شركت كنندگان در مطالعه بوده است.