بررسي شيوع و الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيكي سويه‌هاي آسينتوباكتر جدا شده از بيماران بستري در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان در سال 1392

مقدمه: عفونت آسينتوباكتر (Acinetobacter)، از جمله عفونت‌هاي شايع بيمارستاني است كه در طي سال‌هاي اخير، ميزان مقاومت آنتي‌بيوتيكي اين باكتري افزايش چشم‌گير داشته است؛ به طوري كه اكثر نمونه‌هاي اخذ شده از بيماران، در مقابل آنتي‌بيوتيك‌هاي جاري مقاومت دارند. از ديگر سو، عفونت با اين باكتري در بيماران بستري در بيمارستان، به ويژه بيماران بستري در بخش‌ مراقبت‌هاي ويژه و بيماران داراي نقص ايمني ثانويه، مي‌تواند با شيوع بيماري و مرگ و مير بالايي همراه باشد. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر با هدف تعيين شيوع و الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيكي سويه‌هاي آسينتوباكتر جدا شده از بيماران بستري در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان در سال 1392 به انجام رسيد. روش‌ها: طي يك مطالعه‌ي مقطعي، پرونده‌هاي بيماراني كه در سال 1392 در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان بستري بودند و تشخيص ابتلا به عفونت آسينتوباكتر در آنان قطعي بود، مورد بررسي قرار گرفت و الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيكي آن‌ها تعيين گرديد. سويه‌هاي آسينتوباكتر شناسايي شده، بر حسب ويژگي‌هاي دموگرافيك و باليني بيماران تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: 459 بيمار بستري در مركز آموزشي- درماني الزهراي (س) اصفهان كه ابتلاي آن‌ها به آسينتوباكتر تأييد شده بود، مورد مطالعه و بررسي قرار گرفتند. بيشترين مقاومت آسينتوباكتر نسبت به آمپي‌سيلين سولباكتام با فراواني 21/1 درصد و آميكاسين با فراواني 13/1 درصد بود. همچنين، درصد فراواني مقاومت به آنتي‌بيوتيك‌هاي سيپروفلوكساسين، سفوتاكسيم، سفترياكسيون و مروپنم، به ترتيب 5/4، 4/8 و 1/7 درصد بود و تمامي نمونه‌ها نسبت به سفاوزلين، سفپيم، تازوسين، سفتازيديم، جنتامايسين، نيتروفورانتوئين و كوتريموكسازول حساس بودند. نتيجه‌گيري: عفونت آسينتوباكتر، از جمله عفونت‌هاي بيمارستاني شايع در مركز آموزشي- درماني الزهراي (س) اصفهان مي‌باشد كه درصد قابل توجهي از نمونه‌ها در مقابل آنتي‌بيوتيك‌هاي جاري حساس بودند. احتمال مي‌رود اين يافته، ناشي از اين باشد كه اغلب نمونه‌هاي تشخيص داده شده، در حين نمونه‌گيري و مراحل بعدي آلوده شده باشند. از اين رو، با توجه به افزايش روزافزون عفونت‏هاي بيمارستاني ناشي از سويه‌هاي مقاوم آسينتوباكتر و انتشار آن در محيط بيمارستان، به كارگيري اقدامات كنترل عفونت، جهت رفع منابع بالقوه‌ي عفونت و پيش‌گيري از انتقال آلودگي به بيماران از طريق دست پرسنل و تجهيزات بيمارستاني، ضروري به نظر مي‏رسد.