بررسي تأثير تركيب مهار كننده‌هاي آنزيم مبدل آنژيوتانسين و بلوك كننده‌هاي گيرنده‌ي آنژيوتانسين بر پيشرفت بيماري كليوي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 در مقايسه با تجويز هر يك از اين دو دارو به تنهايي

مقدمه: مهار سيستم رنين آنژيوتانسين در بيماران مبتلا به نفروپاتي ديابتي منجر به كاهش پروتئينوري و نيز كاهش سرعت پيشرفت نارسايي كليه مي‌گردد. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي تأثير توأم مهار كننده‌هاي آنزيم مبدل آنژيوتانسين (ACEIs يا Angiotensin converting enzyme inhibitors) و بلوك كننده‌هاي گيرنده‌ي آنژيوتانسين (ARBs يا Angiotensin receptor blockers) بر پيشرفت بيماري كليوي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 در مقايسه با تجويز هر يك از اين دو دارو به تنهايي بود. روش‌ها: بيمار مبتلا به نفروپاتي ديابتي نوع 2 به صورت تصادفي در سه گروه دريافت كننده‌ي كاپتوپريل، لوزارتان و كاپتوپريل به همراه لوزاتان قرار گرفتند. پروتئينوري در فواصل زماني قبل از شروع درمان، 2، 6 و 12 ماه و كليرانس كراتينين در قبل و بعد از درمان در بيماران اندازه‌گيري شد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS با استفاده از آزمون‌هاي آماري Repeated measures ANOVA، Fisher s least significant difference (Fisher s LSD) و t Indipendent انجام شد. يافته‌ها: پروتئينوري بيماران در تمامي گروه‌ها با مصرف دارو بهبود يافت و از شدت آن كاسته شد (0/001 P). اين كاهش، در گروه درمان تركيبي بيشتر از ساير گروه‌ها بود (0/026 = P). كليرانس كراتينين در هيچ يك از گروه‌ها، تفاوت معني‌داري نداشت. نتيجه‌گيري: استفاده از دسته‌هاي دارويي ACEIS و ARBs در كاهش پروتئينوري در نفروپاتي ديابتي در ديابت نوع 2 مؤثر بود، اما درمان تركيبي از اين دو دسته‌ي دارويي به صورت معني‌داري نتايج بهتري در كاهش پروتئينوري داشت. با اين حال، استفاده از اين داروها در بهبود كليرانس كراتينين اثر قابل ملاحظه‌اي نداشت.