بررسي نقش ميانجي گرايانه ادراك از بيماري در رابطه عوامل رواني - اجتماعي با خود مراقبتي بيماران ديابت نوع II

مقدمه: اين مطالعه با هدف بررسي نقش ميانجي گرايانه ادراك از بيماري در رابطه عوامل رواني اجتماعي با خود مراقبتي بيماران ديابت نوع II انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر از نوع پژوهشهاي توصيفي تحليلي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل بيماران ديابتي مراجعه كننده نوع II درمانگاه ميلاد مشهد بود. نمونه آماري شامل 392 نفر بود كه به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. جهت اندازه گيري متغيرهاي پژوهش از پرسشنامه هاي كوتاه ادراك از بيماري بردبنت و همكاران (IPQ)، سبك هاي مقابله با استرس لازاروس و فولكمن (CSI)، فرم كوتاه خودكنترلي تانجني (SCI)، حمايت اجتماعي زيمنت و همكاران ) MSSI)، رابطه پزشك - بيمار وندرفلتز و همكاران (PDRQ) و مقياس خودمراقبتي توبرت و كلاسگو (DSCBS) استفاده گرديد. تحليل آماري دادهها با استفاده از مدل يابي معادلات ساختاري به روش تحليل مسيربا نرم افزار 23 Amos و 23 SPSS صورت گرفت. يافته ها: بين سبكهاي مقابله با استرس، خودكنترلي، حمايت اجتماعي و رابطه پزشك بيمار با خود مراقبتي بيماران ديابت نوع II ارتباط معنادار وجود داشت (05 / 0 P). همچنين نتايج نشان داد ادراك از بيماري در رابطه عوامل روانياجتماعي با خود مراقبتي نقش ميانجي گرايانه دارد. نتيجه گيري: نتايج پژوهش بر اهميت عوامل رواني اجتماعي و ادراك از بيماري در خود مراقبتي بيماران ديابت نوع II تاكيد دارد. ادراك منطقي از بيماري كه از عوامل رواني اجتماعي تأثير ميپذيرد از يك سو باعث كاهش آشفتگي هيجاني در برخورد با مسائل پيش بيني نشده مرتبط با بيماري شده و از سوي ديگر با تنظيم كردن الگوهاي مصرف دارو و ملاقات با پزشك باعث بهبود خود مراقبتي ميگردد.