رابطه سن با بيان شاخص بدون‌عصب‌شدن در پيوندگاه عصبي‌عضلاني موش‌هاي صحرايي نر ويستار

زمينه و هدف: يكي از مشكلات عمده در دوران پيري، ساركوپنيا است كه از سازوكارهاي مهم درگير در آن مي توان به ازدست رفتن نورون هاي حركتي اشاره كرد. هدف از اين پژوهش بررسي ارتباط سن با بيان شاخص بدون عصب شدن در پيوندگاه عصبي عضلاني موش هاي صحرايي نر ويستار است. روش بررسي: در مطالعه حاضر ۱۴ سر موش صحرايي نر 4 تا 6 ماهه بالغ جوان (۷=n) و 24 تا 26 ماهه پير (۷=n) آزموده شدند. پس از دو هفته دوره آشناسازي، عضلات سولئوس و پلانتاريس رت ها استخراج و قالب گيري شد و به منظور تعيين محل پيوندگاه هاي عصبي عضلاني و ميزان بيان NCAM (Neural Cell Adhesion Molecule) تحت رنگ آميزي ايمونوهيستوشيمي قرار گرفت. نتايج با استفاده از آزمون تحليل واريانس در سطح معناداري P≤0. 01 بررسي شد. يافته ها: نتايج نشان داد ميزان بيان NCAM در گروه پير به طور معناداري بيشتر از گروه بالغ جوان است و در هر دو گروه بيان اين پروتئين در عضله تندانقباض پلانتاريس بيش از عضله كندانقباض سولئوس است. نتيجه گيري: با افزايش سن روند تخريب اعصاب محيطي در هر دو عضله كندانقباض و تندانقباض اتفاق مي افتد كه به نظر مي رسد شدت اين عصب زدايي در تارهاي تندانقباض بيش از تارهاي كندانقباض است.