تاثير 8 هفته تمرين استقامتي فزاينده بر سطوح آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيداني و وضعيت آنتي‌اكسيداني تام بافت قلب موش‌هاي صحرايي ديابتي

مقدمه: شواهد حاكي از افزايش استرس اكسيداتيو و بهبود وضعيت آنتي‌اكسيداني تام حاصل از فعاليت ورزشي منظم در بافت قلب بيماران ديابتي است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير 8 هفته تمرين استقامتي فزاينده بر سطوح آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيداني و وضعيت آنتي‌اكسيداني تام بافت قلب موش_هاي ديابتي مي‌باشد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي 24 سر موش نر نژاد ويستار (با سن 10 هفته و وزن 11/8 ±256 گرم) به 4 گروه 6 تايي تقسيم شدند. برنامه تمريني به‌مدت 8 هفته تمرين استقامتي فزاينده انجام دادند. 48 ساعت پس از اتمام پروتكل سطوح آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيداني (‌كاتالاز، گلوتاتيون و گلوتاتيون_پراكسيداز) و وضعيت آنتي‌اكسيداني تام بافت قلبي موش‌ها اندازه‌گيري شد. جهت مقايسه‌هاي بين گروهي از نرم‌افزارversion 25 SPSS آزمون آناليز واريانس يك طرفه و جهت بررسي ارتباط بين شاخص‌ها از آزمون پيرسون استفاده شد. نتايج: نتايج نشان‌دهنده تفاوت در وضعيت آنتي‌اكسيداني تام، كاتالاز و گلوتاتيون (0/001=P) معني‌دار و در گلوتاتيون پراكسيداز (0/240=P) معني‌دار نبود. و آزمون تعقيبي افزايش معني‌داري در وضعيت آنتي‌اكسيداني تام و كاتالاز (تمرين سالم، كنترل سالم و تمرين ديابتي نسبت به كنترل ديابتي)؛ گلوتاتيون (تمرين سالم (0/001=P) و كنترل سالم (0/049=P) نسبت به كنترل ديابتي)؛ (تمرين سالم (0/003=P) نسبت به تمرين ديابتي) نشان داد. در نهايت برخي ارتباطات بين آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيداني و وضعيت آنتي‌اكسيداني تام معني‌دار بودند. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش به‌نظر مي‌رسد تمرين استقامتي فزاينده موجب افزايش سطوح آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيداني و بهبود وضعيت آنتي‌اكسيداني تام شده و در نتيجه موجب كاهش استرس اكسيداتيو بافت قلبي موش‌هاي ديابتي مي‌شود.