بررسي ارتباط شاخص‌هاي تن‌سنجي و كيفيت زندگي با افسردگي در زنان كارمند 25 تا 40 ساله شهر يزد

مقدمه: چاقي و اضافه‌وزن در زنان ايراني شايع مي‌باشد. ارتباط بين اين شاخص‌ها و كيفيت زندگي و اختلالات رواني شامل افسردگي قبلاً بررسي شده، هر چند اين ارتباطات در گروه‌هاي مختلف سني، جنسي و اجتماعي اقتصادي متفاوت گزارش شده است, هدف پژوهش حاضر بررسي ارتباط شاخص‌هاي تن‌سنجي و كيفيت زندگي با افسردگي در زنان كارمند 25 تا 40 سال شهر يزد بود. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي تحليلي با استفاده از داده‌هاي فاز اول مطالعه ياس كه بر روي نمونه 10000 نفري بالغين 69-20 ساله شهر يزد انجام شده بود، صورت پذيرفت. از كل نمونه مطالعه ياس، 275 نفر زن 25-40 سال، كارمند شاغل در بخش دولتي بودند كه آناليز روي داده‌هاي ايشان انجام شد, از پرسش‌نامه‌هاي مقياس افسردگي، اضطراب و استرس (DASS21)، و كيفيت زندگي (SF8) استفاده شد. كليه تحليل‌هاي با استفاده از نرم‌افزار SPSS Version16 و آناليز آزمون تي و رگرسيون لجستيك انجام گرفت. نتايج: يافته‌ها نشان داد بين افسردگي و كيفيت زندگي بر حسب تحصيلات ارتباط معني‌داري وجود دارد (0/01 =P) اما بين شاخص‌هاي تن‌سنجي با افسردگي بر حسب تحصيلات ارتباط معني‌داري مشاهده نشد (P 0/05). بين افسردگي با كيفيت زندگي، دور كمر و دور باسن بر حسب وضعيت اقتصادي افراد ارتباط معني‌داري وجود نداشت (P 0/05). اما در گروه افراد داراي وضعيت اقتصادي اجتماعي بالا، بين متغيرهاي BMI و شانس ابتلا به افسردگي ارتباط معني‌داري وجود داشت (0/02 =p). در گروه افراد مجرد، بين متغير دور كمر و شانس ابتلا به افسردگي ارتباط معني‌داري وجود داشت (0/03 =P). نتيجه‌گيري: با افزايش نمايه توده بدني، افسردگي به‌طور معني‌داري افزايش مي‌يابد و شانس ابتلا به افسردگي در گروهي كه كيفيت زندگي پاييني دارند بيشتر از افرادي است كه از كيفيت زندگي مطلوبي برخوردار هستند, مطالعات بيشتري در مورد رابطه چاقي و افسردگي در زنان و نيز عوامل احتمالي مرتبط با آن، مانند شغل، رضايت آن‌ها از شكل بدن و زندگي بي تحرك، لازم است.