تبيين شاخص هاي طراحي فضاي شهري انعطاف پذير با بهره گيري از مدل دلفي

امروزه شناخت فضاهاي شهري و طراحي مناسب آن راهي است به سوي برآوردن نيازهاي گوناگون شهروندان. در اين ميان توجه به اصل انعطاف پذيري به عنوان يكي از عوامل خلق فضاي شهريِ با كيفيت، فضا را قادر مي سازد تا گزينه هاي متعددي را به شهروندان پيشكش نمايد. حال در اين پژوهش كه از نظر ماهيت از نوع پژوهش هاي اكتشافي مي باشد، تلاش گرديده تا به تبيين مفهوم انعطاف پذيري و راه هاي تحقق آن در فضاي شهري پرداخته شود، همچنين الگويي به منظور دستيابي به انعطاف پذيري در فضاي شهري ارائه گردد. گفتني است حصول به اين فضا با دارا بودن شاخص هاي انعطاف پذيري ، نخست نيازمند پيش شرط هايي است كه شامل نفوذپذيري، تنوع، و خوانايي خواهد بود. در اين راستا نخست به گردآوري داده هاي كيفي با استفاده از روش مطالعات كتابخانه اي پرداخته مي شود و با بازنگري ادبيات موضوع مهمترين مؤلفه هاي دخيل در طراحي فضاي شهري انعطاف پذير شناسايي و سپس در قالب روش دلفي با استفاده از ابزار پرسشنامه اي و مبتني بر روش گلوله برفي مؤلفه ها مورد سنجش قرار گرفت. نتايج پژوهش حاكي از نقش مؤثرتر هفده شاخص در شكل گيري فضاي شهري انعطاف پذير مي باشد كه با توجه به جدول رتبه بندي، شاخص هاي سازگاري عملكردها، تغييرپذيري، داشتن حق انتخاب هاي افزون تر و نيز توجه به روابط انساني و دسترسي ها از اهميت بالاتري برخوردار مي باشند.