پديدارشناختِ يوهاني پالاسما در تفاوت جايگاه ادراكات حسي معماريِ بافتهاي شهري و روستايي

فضاهاي ساخته شدة امروزي محصول سازوكارهايي هستند كه كمتر واجد آرامش، احساس تعلق به مكان، گرمي و صميميت و احساس امنيت اند. اگر فضاي ساخته شده را به مثابه پديده اي چندوجهي و واجد معاني ضمني، مبتني بر ذهنيت ها و تجربة زيسته مردمان بدانيم كه حقيقتي پنهان در لايه هاي مختلف انساني، اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و سياسي دارد، آنگاه پديده شناسي آن رويكردي قلمداد خواهد شد كه شايد بيش از هر روش علمي ديگري متضمن موفقيت در شناخت آن باشد. لذا داشتن تجربه اي چندحسي كه همۀ راههاي ارتباطي انسان با فضا را تحت تأثير قرار دهد بر كيفيت و غناي فضاي خلق شده مي افزايد. اما آنچه امروزه در شهرهاي معاصر در حال فراموشي است تبديل معماري از فضاي انساني به فضاي بينايي، زيبا و چشم نواز است. معماري كه براي انسان و آرامش و تأمين نيازهاي ادراكي و شناختي او ساخته مي شد در حال تبديل به معماري تبليغاتي، لذت و مصرف گرايي براي مردم شده است تنها آنچه به چشم زيبا بيايد مورد توجه قرار مي گيرد. در اين مقاله به بررسي ابعاد پديدارشناختي فضاهاي معماري و شهري از ديدگاه يوهاني پالاسما پرداخته شده و به تفاوت جايگاه تحليل شناختي اين دو در حوزه نظري پرداخته مي شود