ارائه فرايند طراحي جداره هاي شهري در جهت ارتقاي كيفيت هاي بصري زيبايي شناسي منظر شهري، نمونه موردي: خيابان احمدآباد مشهد

خيابان ها و ميادين شهري بخش عمده اي از فضاي باز و عمومي شهرها هستند كه به نوعي، بيشترين نمود در محيط بصري شهر را عهده دار مي باشند. از آنجايي كه نما يكي از موثرترين عناصر تاثيرگذار بر كيفيت بصري بنا و در نتيجه كيفيت فضاهاي شهري است در ميان ديگر عناصر منظر شهري، تاثيرپذيرترين عنصر از تصميمات طراحان شهري مي باشد، از اينرو نماي ساختمانها و جداره هاي شهري مشرف بر خيابان ها و ميادين نيز از جمله عناصر محيطي تاثيرگذار در زمينه ارتقاي كيفيت هاي بصري زيبايي شناسي در فضاهاي شهري محسوب مي گردند و بر ارتقاي كيفيت زندگي شهروندان بسيارموثر هستند. متاسفانه به دليل ساخت و ساز شتابان در سالهاي اخير اين مولفه مورد بي توجهي و سهل انگاري قرار گرفته است. از آنجايي كه نماي شهرهاي امروز بدون توجه به اصول زيبايي شناسي معماري و شهرسازي شكل مي گيرند، در نتيجه مستلزم بازنگري به منظور بازيابي اصول بنيادين موثر بر طراحي جداره فضاهاي عمومي مي باشند. بدين منظور با پاسخ گويي به اين پرسش كه چگونه مي توان از مولفه هاي موثر بر جداره هاي شهري در جهت ارتقاي كيفيت زيبايي شناسي منظر شهري استفاده نمود به دنيال يافتن فرايند طراحي شهري مطلوب و بومي مي باشيم. در مقاله حاضر، با استناد به منابع كتابخانه اي و اسنادي و با استفاده از روش هاي تحقيق توصيفي- تحليلي به بازخواني اقدامات و نظريات در حوزه زيبايي شناسي جداره هاي منظر شهري، معرفي عناصر اصلي در طراحي شهري جداره هاي شهري پرداخته شده است و با دستيابي به چارچوبي مفهومي و اصولي كاربردي، فرآيندي مطلوب، بهينه، انعطاف پذير و بومي در زمينه ارتقاي كيفيت بصري زيبايي شناختي نماي ساختمانها ارائه شده است تا بدين ترتيب اصول كاربردي موثر بر كيفيت و زيبايي شناسي محيط هرچه بهتر بازگو گردند.