بازبيني تحولات اجتماعي و فرهنگي در مسكن بومي با رويكرد تحليل ساختاري؛ مورد پژوهي: گميشان، گرگان

تبيين نقش انديشه زمينه گراي معماري معاصر ايران با استفاده از مدل فكري جامعه شناختي شناخت به خصوص استفاده از نظريات نظريه پردازان زمينه گرا كه با ماهيت و ساختار متموج و منعطف خود، در تئوري بينابيني اجتماعي، مي تواند به عنوان الگويي تطبيقي و در مرحله بعد، مدل منتج از آن جهت جانمايي پديده هاي جامعه معاصر ايران علي الخصوص معماري، مورد مطالعه و تحليل قرار گيرد. جامعه شناسي شناخت بايد بتواند علت وجودي اجتماعي و تاريخي كژديسگيها و انحرافها در بستر معماري معاصر ايران را به عنوان قاضي ناظر بر تشخيص اشتباه پذيري فكري در حوزه جامعه شناسي معماري از گرايش به انديشه اي خاص و آرمان گرايي كنترل كرده و راهكارها و وجوهي را مشخص نمايد كه از طريق آنها مي توان بر اساس انتخاب معيارهاي درست انديشه انساني در جامعه هدايت پديده هاي اجتماعي مانند معماري ميسر گردد. در اين مقاله از رويكرد تكويني و تحليل ساختاري با روش تحقيق تكويني- ساختاري و ابزار گردآوري داده: مصاحبه عميق، مشاهده و پيمايش محلي و مطالعه اسنادي و عكسبرداري و برداشتهاي ميداني براي رصد رفتارهاي اجتماعي و تغييرات فرهنگي در طراحي و مفهوم مسكن استفاده شده است. در پايان تلاش مي شود تا ضمن اشاره به مواد و روش هاي پژوهش؛ ابتدا به مفهوم رويكرد پژوهش، روش شناسي و شناخت محدوده عملياتي روش، پرداخته شود و سپس ميزان تاثيرپذيري و تاثيرگذاري فرهنگ بر معماري و بالعكس در رويه اي خاص در مسكن بومي مناطقي از نمونه موردي پيمايش شده و نتايج تحليلي آن مورد تدقيق قرار مي گيرد.