خاستگاه فلسفي روش شناسي در دانش نشانه شناسي معماري و طراحي شهري

معماري به عنوان يك فرآيند دلالتي در بستر فرهنگي‌اش قابل ادراك و واجد معنا است. در اين ميان نشانه شناسي مي تواند در پديداري معنايي معماري و شهر تاثير گذار باشد كه اين مهم نيازمند واكاوي و خوانشي فلسفي از روش شناسي در دانش نشانه شناسي معماري و طراحي شهرهاست. تحقيق حاضر به دنبال تبيين و ايجاد روشي براي خوانش معماري و براساس يافته‌هاي نظريات نشانه‌شناسي است. اين دانش كل يك متن يا پديده را مورد خوانش قرار مي‌دهد، و تمامي‌خوانش‌هاي بر‌آمده از رمزگشايي پديده‌ها را در‌بر مي‌گيرد. روش تحقيق حاضر توصيفي- تحليلي و اسنادي است كه از روش فراتحليل و جمعبندي تحقيقات موجود براي دستيابي به خاستگاه فلسفي روش شناسي دانش نشانه شناسي معماري و طراحي شهري پرداخته است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه در نشانه شناسي و نحو فضا، گونه كالبدي خاص مورد خوانش قرار مي‌گيرد. كارورزان اين روش از طريق ترسيم نمودارهاي توجيهي به دنبال الگوي زيستي پنهان، در طراحي فُرم و فضاي زيستي مورد نظر بوده و معتقد‌اند كه از طريق آنها مي‌توان به: «سلسله مراتب اجتماعي» و «عملكردهاي اجتماعي» دست يافت.