بررسي اصول و معيارهاي پايداري در محلات مسكوني به منظور ايجاد ارتباط بين بافت قديم و جديد شهر نمونه موردي محلات فيض آباد و شهرك شهيد نجفي كرمانشاه

پيش از صنعتي شدن، محلات شهري در طول دوره هاي زماني، توان سازگاري با روند كند تغييرات اجتماعي و اقتصادي را داشته و ضمن حفظ ارزشهاي طبيعي محيط و رفع نيازهاي فردي و اجتماعي ساكنين خود، از پويايي و سرزندگي لازم نيز برخوردار بودند. بتدريج با تغيير روش هاي معيشتي و پيامدهاي ناشي ازآن و همچنين عدم حفظ تعادل متغيرهاي اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي، موجب گسستن كالبدي و فرهنگي محله هاو در نتيجه عدم پاسخگويي به نياز ساكنين و ناكارآمدي عملكردي محلات شهري شد. محلا ت مسكوني جديد، به دليل فقدان فضاي كافي ناشي از افزايش قيمت زمين و تراكم بيش از حد جمعيت و توده هاي ساختماني، ساختمان هاي فاقد فضاي باز و نور كافي و فقدان مناظر زيباي طبيعت ساخته شده اند و اين موضوع، عرصه خصوصي و عمومي زندگي در محلات را با اشكال مواجه نمود. اين پژوهش با بررسي اصول و معيارهاي پايداري در محلات مسكوني به منظور ايجاد ارتباط بين بافت قديم و جديد شهر به بررسي جداگانه دو محله در بافت قديم و جديد پرداخته كه از مجموع 96 امتياز اصول طراحي مطلوب محله، محله فيض آباد 81 و شهرك شهيد نجفي 70 امتياز را به خود اختصاص داده اند كه اين حاكي از وضعيت مناسبتر اصول طراحي در قسمتهاي قديمي و تاريخي محله فيض آباد مي باشد.كه بر اين اساس مي تواند تاكيد ي بر اصول و معيارهاي مورد بررسي در اين پژوهش باشد.