بررسي پاسخ تكثيري لنفوسيت‌هاي طحالي حاصل از تزريق پلاسميد كد كننده E7-HPV16 در مدل موش توموري پاپيلوماويروس

زمينه و هدف: انكوپروتئين هاي پاپيلوما ويروس، شامل E7 و E6 به طور معمول در سلول هاي سرطان سرويكس بيان مي شوند. اين پروتئين ها اهداف مناسبي براي طراحي واكسن هاي درماني عليه بدخيمي هاي وابسته به پاپيلوما ويروس ها مي باشد. هدف از انجام اين مطالعه سنجش ميزان پاسخ تكثيري لنفوسيت هاي طحالي حاصل از تزريق پلاسميد كد كننده E7HPV16 بر روي مدل موش توموري پاپيلوما ويروس بود. روش بررسي: پس از تكثير و استخراج DNA واكسن E7HPV16، موش هاي C57BL/6 با تزريق سلول هاي TC1 به تعداد 2×105 سلول، توموري شدند و سپس با DNA واكسن E7HPV16 در 3 نوبت و با فواصل زماني دو هفته اي به روش زير پوستي واكسينه شدند و پاسخ تكثيري سلول هاي طحالي به روش MTT ارزيابي شد. همچنين ميزان بيان اينترلوكين12 در بافت تومور به كمك الايزا تعيين و ميزان رشد تومور توسط كوليس به مدت 6 هفته بررسي شد. يافته ها: به دنبال بكار گيري DNA واكسن واجد ژن درماني E7، پاسخ هاي تكثيري لنفوسيت هاي طحالي تحريك شده و به طور معني داري نسبت به تحريك ايجاد شده در گروه كنترل بيشتر بود (0.05 P). همچنين بررسي اينترلوكين-12 نشان داد كه مقدار ترشح اين سايتوكاين در بافت تومور موش واكسينه شده، به طور معني داري افزايش يافت (0.05 P). رشد تومور در گروه واكسينه شده با DNA واكسن HPV16 E7در مقايسه با گروه هاي PBS وpcDNA3، كاهش معني داري (0.05 P) داشت. نتيجه گيري: اين پژوهش نشان مي دهد كه بكار گيري DNA واكسن حاوي ژن E7 در مدل موش توموري مي تواند به عنوان راهكاري براي القاي پاسخ ايمني سلولي ضد تومور مي باشد.