رابطه سبك‌هاي مديريت كلاس با انگيزش پيشرفت و يادگيري خودراهبر دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه سيستان و بلوچستان

زمينه و هدف: انگيزش پيشرفت و يادگيري خودراهبر مي تواند تحت تأثير عوامل متعددي از جمله سبك هاي مديريت كلاس قرار گيرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي رابطه سبك هاي مديريت كلاس با انگيزش پيشرفت و يادگيري خودراهبر دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه سيستان و بلوچستان بود. روش كار: پژوهش حاضر، توصيفي همبستگي از نوع رگرسيون بود. از بين تمامي دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه سيستان و بلوچستان، تعداد 323 نفر در مهر سال 1394 از طريق پرسش نامه هاي سبك هاي مديريت كلاس Martin و Baldwin، آمادگي يادگيري خودراهبر Fisher و انگيزه پيشرفت Hermans مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي و رگرسيون چندگانه هم زمان در نرم افزار آماري SPSS تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: ميانگين سبك هاي مديريت كلاس شامل سبك هاي غير مداخله اي (517/0 ± 73/2)، تعاملي (527/0 ± 77/2)، مداخله اي (435/0 ± 86/2)، انگيزش پيشرفت (406/ 0 ± 74/2) و يادگيري خودراهبر (311/0 ± 28/3) بود. مقدار ضريب همبستگي سبك مديريت غير مداخله اي با انگيزش پيشرفت و يادگيري خود راهبر به ترتيب 077/0 و 035/0 محاسبه گرديد (050/0 P). مقدار ضريب همبستگي سبك مديريت تعاملي با انگيزش پيشرفت و يادگيري خود راهبر به ترتيب 644/0 و 591/0 به دست آمد (010/0 P). مقدار ضريب همبستگي سبك مديريت مداخله اي با انگيزش پيشرفت و يادگيري خود راهبر به ترتيب 436/0 و 408/0 محاسبه شد (010/0 P). بر اساس نتايج رگرسيون، سبك هاي مديريت كلاس تعاملي و مداخله اي 4/56 درصد از واريانس انگيزش پيشرفت و 48 درصد از واريانس يادگيري خودراهبر را تبيين نمودند (010/0 P). نتيجه گيري: انگيزش پيشرفت و يادگيري خودراهبر دانشجويان با كاربرد سبك مديريت كلاس تعاملي افزايش و با كاربرد سبك مداخله اي كاهش مي يابد.