شاهنامه سرايي فردوسي ومهدي اخوان ثالث حماسه سرا دراد بيات فارسي معاصر

شاهنامه سرايي درايران: داستان و داستان حماسي مبتني براسطوره درايران سابقه و رونق ديرينه داشته باشد و حماسه سرايي بسيار زود تر ازآنكه سدۀ چهارم هجري از آن گزارش مي دهد، آغاز شده باشد. با اينكه خلاف اين را به آساني نمي توان ثابت كرد، معذلك بقاي مستقيمي از آثار احتمالي حماسه هاي كهن هنوز در دست نيست؛ آنچه كه در دست است نشانه هايي از وجود حماسه يا سروده هاي روايتي در مانده هاي يك گذشته بسيار غني تراست. شاهنامه فردوسي حماسۀ ايراني است كه در رديف سه حماسہ هاي ملل باستاني، بين النهرين، يونان و هند و پس ازاين سه سروده شده است. شاهنامه كه در شرح تاريخ داستانهاي ملي ايران نوشته شده است، فردوسي اين شاهنامه كه تقليد كتابهاي خداينامك و سيرا لملك ابن مقفع و محمد بن جهم بر مكي و رود به پسرشاهويه نگاشته شده است. ديگر شاهنامۀ ابو علي بلخي و شاهنامۀ ابو منصور محمد بن عبدالرزاق است. مسعودي مروزي نخستين شاعرايراني هست كه در حدود۳۰۰ هجري روايتهاي حماسي را شروع كرده است. درادبيات معاصراخوان ثا لث معروف ومشهورترين شاعرحماسه سرايي ايران است، اخوان ازجمله شاعران بزرگ معاصراست كه سرودن سياسي واجتماعي از ويژگيهاي ممتاز شعر او به شمار ميرود، او مي خواست زبان ملت خود وقلمي باشد كه رنجنامه اي ملت خود را بر كتيبه تاريخ بنويسد، در حالي آ شكاراست كه اوضاع سياسي واجتماعي ايران را به گونه اي نمادين وبسيار زيبا دراشعار خود بيان مي كند. درين مقاله كوشش برآن خواهد شد كه چطور حماسہ سرايي نو ازحماسہ سرايي قديم ايران فرقي دارد. درزبان قديم حماسه سرايي فقط در بارۀ سرزمين ايران، پادشاهان، وزراء، امراء وپهلوانان است، ولي شاعران جديد درادبيات فارسي معاصراوضاع سياسي واجتماعي ايران را موضوع ساخته اند. شعراء حتي المقدور سعي كرده اند كه در اشعارشان مردم عامه، كارگران و رنجبران وزنان را موضوع بحث قرار دهند.