ناپايداري تشديدي ابرِ اَكسيوني

وجود ذرات به اندازه كافي سبك در نظريه بنيادي توصيف كننده جهان پيراموني، مي‌تواند باعث ناپايداري سياهچاله‌هاي چرخان شود كه به اين پديده اَبَرتابش گفته مي‌شود. به طور خاص اَكسيون و ذرات شبه اَكسيوني نامزدهاي مناسبي براي ايجاد چنين پديده‌اي هستند. در اثر اين ناپايداري، ابرِ اَكسيوني با چگالي بالا در اطراف سياهچاله تشكيل مي‌شود. به سيستم ساهيچاله و ابرِ اَكسيوني، اتم گرانشي اطلاق مي‌شود. بررسي تحول اين اتم گرانشي مي‌تواند منجر به كشف اكسيون شود و يا قيدهاي جديدي بر فضاي پارامتري اَكسيون‌ها معرفي كند. با در نظر گرفتن جملات برهم‌كنشي اَكسيون– فوتون و نيز اَكسيون با خودش مي‌توان ديد كه ابرِ اَكسيوني تحت شرايطي ناپايدار مي‌شود. منشأ اين ناپايداري‌ها تشديدِ پارامتري است كه مي‌تواند اثرات مشاهده‌پذير داشته باشد. ما در اين مقاله، با در نظر گرفتن باقي عوامل مؤثر در تحول ابرِ اَكسيوني حد بالا براي نرخ اين ناپايداري‌ به دست مي‌آوريم. نتايج به دست ‌آمده نشان مي‌دهد كه براي ساده‌ترين مدل‌هاي اَكسيوني اين ناپايداري با نرخ بسيار كمي اتفاق مي‌افتد؛ چرا كه قبل از مؤثر شدن تشديد، خود برهم‌كنش ذرات باعث رمبش ابر اكسيوني مي‌شود. ولي براي برخي مدل‌هاي خاص، تشديد مي‌تواند به مقدار كافي بزرگ باشد تا اثرات مشاهده ‌پذير ايجاد كند. به علاوه، نشان خواهيم داد كه تشديد ناشي از خود برهم‌كنش هيچ گاه به حد مؤثر خود نمي‌رسد.