تحليل بنيادين هگل از كار در بخش خدايگاني و بندگي پديدارشناسي و نقد ماركس از آن و برنهادن پراكسيس به مثابه بنياني جديد در افق فكر هگل

ماركس در دست نوشته هاي اقتصادي-فلسفي 1844 صراحتاً دستاورد بزرگ هگل در پديدارشناسي روح را كشف ذات كار اعلام مي كند. اما در همان جا بيان مي كند كه فهم هگل از كار يك سويه و انتزاعي است و وي فقط جنبۀ مثبت كار را دريافته است. مدعاي ما در اين مقاله آن است كه ماركس در آثار اوليۀ خود بنياني فلسفي مبتني بر مفهوم كار (پراكسيس) در افق فكر هگل برمي نهد و به ميانجيِ آن حلّ و رفعِ ديالكتيكيِ (Aufhebung) فلسفۀ نظرورزانۀ هگل را رقم مي زند. در اين راستا، ابتدا فهمِ بنيادين و متافيزيكيِ هگل از مفهوم كار را با عطفِ نظر به بخش «خدايگاني وبندگي» پديدارشناسي صورت بندي مي كنيم. يعني نشان خواهيم داد كه چگونه كار در هگل مبنايي براي پيوند سوژه و ابژه است. سپس درصدد خواهيم بود تا نشان دهيم ماركس چگونه با اقتضائات منطقِ ديالكتيكيِ هگل، يك سويه گي انديشۀ هگل را نقد كرده و پراكسيس را به مثابۀ تنيدگيِ سوژه و ابژه تأليف مي كند.