نقش فضاي مجازي در توسعه سياسي در ايران براساس نظريه كنش ارتباطي هابرماس

نظريه كنش ارتباطي هابرماس كه ناظر بر شكل گيري فضاي عمومي است به صورت يك وضعيت ايده‌آل در توسعه سياسي در نظر گرفته مي‌شود. شكل گيري وضعيت ايده آل گفت‌و‌گو و به هم خوردن نظم سياسي پيشين ناشي از كنش ارتباطي سنتي بستري است كه مي‌تواند بر شاخص‌هاي توسعه سياسي در جوامع، يعني نقش جامعه در ساخت قدرت سياسي، مشاركت اجتماعي و آزادي‌هاي فردي تأثيرگذار باشد. در اين رابطه توسعه فضاي مجازي مثابه ساختار ارتباطي جديد نقش مهمي در توسعه سياسي دارد. هدف از مقاله حاضر، بررسي نقش فضاي مجازي به عنوان زمينه جديد كنش ارتباطي بر توسعه سياسي از گذر نظريه كنش ارتباطي هابرماس است. اين مقاله با بررسي ديدگاه هابرماس در خصوص حوزه عمومي به عنوان نقطه عزيمت نظريه كنش ارتباطي نقش آن را  بر شاخص‌هاي سه گانه توسعه سياسي در بستر فضاي مجازي تحليل كرده و با روش توصيفيتحليلي به اين نتيجه دست يافته كه با توسعه فضاي مجازي كنش ارتباطي و فضاي عمومي هابرماس از حالت ايده اليستي خارج شده و شكل گيري آن و تأثيرگذاري نقش جامعه در ساخت قدرت سياسي و افزايش مشاركت اجتماعي و آزادي فردي در قالب رخ دادهاي اجتماعي امكان پذير است كه در توسعه سياسي جوامع نقش موثري دارد.