تأثير خستگي موضعي و عمومي بر متغيرهاي ميوالكتريكي عضلات منتخب اندام تحتاني در مردان جوان سالم فعال در مهارت پرشفرود تك پا

مقدمه و اهداف با توجه به اينكه خستگي به عنوان پديده اي شايع در طي فعاليت ‏هاي ورزشي و تمريني شناخته مي شود و فرض بر اين است كه اين پديده در اغلب موارد باعث اختلال در عملكرد حركتي افراد و ايجاد آسيب هاي مختلف مي‏شود، هدف پژوهش حاضر تعيين اثر خستگي موضعي و عمومي بر متغيرهاي ميوالكتريكي عضلات منتخب اندام تحتاني در مردان جوان سالم فعال در اجراي مهارت پرشفرود تك پا از ارتفاع بود. مواد و روش‎ها 20 آزمودني مرد جوان سالم فعال در دسترس در تحقيق نيمه تجربي حاضر شركت كردند. براي ايجاد خستگي موضعي از تست وينگيت و براي ايجاد خستگي عمومي ناشي از فعاليت تا حد واماندگي، از آزمون بروس استفاده شد. براي ثبت فعاليت الكتريكي عضلات منتخب اندام تحتاني (سريني مياني، پهن خارجي، درشت ني قدامي، نازكي ني طويل، دوقلوي داخلي و نعلي) از دستگاه الكترومايوگرافي و براي تحليل آماري داده ها، از روش آنوا با اندازه هاي تكراري براي بررسي اثر دو نوع خستگي موضعي و عمومي بر متغيرهاي وابسته در سطح معناداري 0.05≥P استفاده شد. يافته ها نتايج تفاوت معناداري بين اثر خستگي موضعي و عمومي بر ميانگين فعاليت نرماليزه شدۀ عضلۀ سريني مياني (0.046=P) و ميزان فركانس ميانۀ عضلۀ دوقلوي داخلي (0.019=P) را نشان داد، در حالي كه بين ميانگين و حداكثر فعاليت نرماليزه شده و همچنين فركانس ميانۀ عضلات سريني مياني، پهن خارجي، درشت ني قدامي، نازكي ني طويل و نعلي تفاوت معناداري بين دو نوع خستگي موضعي و عمومي مشاهده نشد (P 0/05). نتيجه گيري با توجه به يافته ‏هاي تحقيق حاضر، به نظر مي‏رسد كه ميزان اثر نوع اعمال خستگي موضعي و عمومي بر عملكرد عضلات اندام تحتاني حين اجراي حركت پرشفرود تك پا يكسان است.