تاثير تمرينات بازخوردي بر عملكرد، تعادل و حس عمقي زنان فعال در معرض آسيب ليگامان متقاطع قدامي

مقدمه و اهداف آسيب ليگامان متقاطع قدامي يكي از شايع‌ترين آسيب‌هاي اندام تحتاني است و مي‌تواند منجر به دوري از ميادين ورزشي به مدت طولاني و بروز مشكلات ثانويه مانند استئوآرتريت زانو شود. يكي از عواملي كه از اين آسيب جلوگيري مي‌كند، اصلاح الگوهاي حركتي است. هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير هشت هفته تمرينات اصلاح الگوي حركت بر عملكرد، تعادل و حس عمقي زنان مستعد آسيب ليگامان متقاطع قدامي بود. مواد و روش‌ها 30 آزمودني زن مستعد آسيب ليگامان متقاطع قدامي (غربالگري شده به‌وسيله آزمون تاك) با ميانگين سن 1.83±24.81 سال، قد 4.33±164.03 سانتي متر و وزن 3.82±63.6 كيلوگرم هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفي به دو گروه تمرين (n=15) و كنترل (n=15) تقسيم‌بندي شدند. از تست تعادل  Yجهت سنجش تعادل، گونيامتر يونيورسال جهت سنجش حس عمقي و پرش سه‌گانه هاپ جهت سنجش عملكرد آزمودني‌ها پيش و پس از هشت هفته تمرينات اصلاح الگوي حركت استفاده شد. به‌منظور تجزيه وتحليل داده‌ها از آزمون تي‌زوجي و مستقل و نرم‌افزار SPSS نسخه 21 در سطح معناداري P 0/05 استفاده شد. يافته ها  نتايج تجزيه‌وتحليل آماري نشان داد كه بعد از اجراي تمرينات اصلاح الگوي حركت، تغييرات معنادار در حس عمقي زانو (0.001=P)، تعادل (0.001=P) و عملكرد (0.001=P) آزمودني‌هاي گروه تمرين ايجاد شده است، در حالي ‌كه اين تفاوت در گروه كنترل معنادار نيست. نتيجه‌ گيري تمرينات اصلاح الگوي حركت از طريق تأثير بر عضلات و اصلاح راستاي مناسب اندام تحتاني مي‌تواند منجر به كنترل حركاتي كه آسيب ليگامان متقاطع قدامي را ايجاد مي‌كند، شود و با در نظر گرفتن اثر اين تمرينات بر بهبود تعادل، حس عمقي و عملكرد گروه تمرين پيشنهاد مي‌شود كه اين تمرينات در پيشگيري از آسيب ليگامان متقاطع قدامي در آينده مورد استفاده قرار بگيرد.