بررسي اثر حاد تمرين مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خون بر شاخص‌هاي مرتبط با هايپرتروفي عضلاني

مقدمه و اهداف امروزه تحقيقات بسياري انجام شده است كه در آن ها تغييرپذيري زيادي در پاسخ فاكتور رشد شبه انسوليني1 و ميوستاتين به روش هاي مختلف تمرين ورزشي وجود دارد؛ از اين رو، هدف از مطالعه حاضر بررسي اثر حاد تمرين مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خون بر شاخص هاي مرتبط با هايپرتروفي عضلاني بود. مواد و روش ها 30 دختر بسكتباليست با دامنه سني 3023 سال به‌طور تصادفي به سه گروه ده تايي: تمرين مقاومتي سنتي (‌با شدت 280 درصد يك تكرار بيشينه)، تمرين مقاومتي با محدوديت جريان خون (با شدت 30 درصد يك تكرار بيشينه) و گروه كنترل (فقط محدوديت جريان خون و بدون تمرين) تقسيم شدند. تمرين با يك ست 30 تكرار شروع و با دو ست تكرار تا حد خستگي با استراحت 30 ثانيه‌اي پايان يافت. نمونه‌گيري خوني قبل از شروع و بلافاصله پس از اتمام تمرين صورت گرفت. از آزمون تي زوجي براي مقايسه تغييرات درون‌گروهي و آزمون تحليل واريانس يك‌طرفه براي مقايسه تغييرات بين گروهي استفاده گرديد. يافته ها مقايسه درون گروهي، عدم تغيير معني دار در ميزان سرمي فاكتور رشد شبه انسولين1 (P 0/05) و همچنين كاهش معني دار ميوستاتين (P 0/05) در دو گروه تمريني در مقايسه با پيش آزمون را نشان داد. در مقايسه بين گروهي نيز تنها ميزان ميوستاتين كاهش معني داري در هر دو گروه تمريني در مقايسه با گروه كنترل داشت (P 0/05). نتيجه گيري بر اساس نتايج تحقيق حاضر، اثر تمرين با محدوديت جريان خون با شدت پايين بر سطوح سرمي فاكتور رشد شبه انسولين1 و ميوستاتين مشابه تمرين مقاومتي بدون محدوديت جريان خون با شدت بالا مي باشد. اين گونه به نظر مي رسد مي توان از تمرين مقاومتي با شدت پايين همراه با محدوديت جريان خون در دختران فعال و ورزشكاراني كه در دوره بازتواني هستند، يا به هر دليلي توانايي بلند كردن وزنه سنگين را ندارند، به جاي تمرين مقاومتي با شدت بالا استفاده نمود.