تأثير سرعت راه رفتن و بار شناختي بر ثبات گام برداري در سالمندان

مقدمه و اهداف ازآنجا كه انجام هم‌زمان راه رفتن و تكاليف ديگر، از روزمره‌ترين فعاليت‌هاي انسان به شمار مي‌آيد و با توجه به اين‌كه بخش عمده‌اي از زمين خوردن‌هاي سالمندان حين فعاليت دوتكليفي اتفاق مي‌افتد؛ هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير سرعت راه رفتن و بار شناختي بر ثبات گام برداري در سالمندان بود. مواد و روش ها ده سالمند (5 مرد و 5 زن) سالم بدون سابقه زمين خوردن به‌صورت داوطلبانه در تحقيق حاضر شركت نمودند. از شركت كنندگان خواسته شد كه سه تكليف راه رفتن روي تردميل با سرعت‌هاي ترجيحي، تند و كند را با/بدون اعمال بار شناختي انجام دهند. تكليف شناختي با كم كردن 3 تايي از يك عدد سه رقمي تصادفي انجام شد. نسبت ثبات گام برداري (GSR) براي هر يك از شرايط محاسبه گرديد. از روش آماري واريانس مكرر دوطرفه براي بررسي اختلاف ميانگين‌ها در سطح معناداري 05/0 استفاده شد. يافته ها يافته‌هاي تحقيق حاضر نشان داد كه نمره عملكرد شناختي با افزايش سرعت كاهش مي‌يابد. در سرعت‌هاي تندتر از سرعت ترجيحي و بار شناختي مقدار GSR بيشتر است (P 0/01 ). نتيجه گيري نتايج نشان داد كه سالمندان از طريق استراتژي‌هاي مختلف راه رفتن به‌ويژه فاز كوتاه شونده، حمايت دوگانه بيشتري را حين راه رفتن ايجاد مي‌كنند تا با افزايش ثبات گام برداري كمتر سقوط كنند.