تاثير آتل گيري اندام فوقاني بر سرعت و آهنگ راه رفتن

مقدمه و اهداف حركات اندام فوقاني و دست ها مي توانند الگوهاي حركتي راه رفتن را تغيير داده و يا در آن مداخله ايجاد كنند، اما معمولا در تجزيه و تحليل هاي راه رفتن اين بخش ناديده گرفته مي شود. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير آتل گيري اندام فوقاني بر سرعت و آهنگ راه رفتن مي باشد. مواد و روش ها از 30 نفر آزمودني سالم (ميانگين±انحراف معيار سن: 5.34±29.56 سال، BMI: 3.25±24.06 كيلوگرم بر متر مربع) خواسته شد ابتدا به صورت عادي و با سرعت معمول خود و سپس در همان سرعت با قرارگيري دست غالب و سپس دست غيرغالب در آتل، در مقابل سيستم آناليز حركت Vicon راه بروند. سپس با استفاده از نرم افزار متلب، داده ها استخراج و جهت تجزيه و تحليل از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد)، آزمون شاپيروويك (بررسي نرمال بودن توزيع داده ها) و آزمون t همبسته براي مقايسه سرعت و آهنگ راه رفتن هر كدام از الگوها با وضعيت عادي استفاده گرديد (P≤0. 05). يافته ها نتايج آزمون t همبسته اختلاف معناداري را بين دو وضعيت نوسان طبيعي و قرارگيري دست غالب در آتل و نيز نوسان طبيعي و قرارگيري دست غيرغالب در آتل در ميانگبن متغير سرعت راه رفتن نشان داد، اما در زمينه آهنگ راه رفتن علي رغم كاهش ميانگين، بين هيچ كدام از وضعيت ها و الگوها در مقايسه با الگوي نوسان طبيعي تفاوت معناداري ديده نشد (P≤0. 05). نتيجه گيري با توجه به نتايج پژوهش حاضر شايد بتوان عنوان كرد كه بهتر است در موارد عدم ضروري در بيماران مختلف، جهت حفظ سرعت راه رفتن نرمال، از اسلينگ استفاده نشود، زيرا اين افراد به دليل ايجاد افزايش سرعت در راه رفتن ممكن است دچار تغيير در الگوي راه رفتن، عدم تعادل و زمين خوردن شوند.