تبيين فرايند تشخيصي واژينيسموس: يك مطالعه تحليل محتوا

زمينه و هدف: اجماع 150 ساله روي معيارهاي تشخيصي باليني درد، انقباض و اسپاسم براي تشخيص واژينسموس مورد سوال قرار گرفته است. اين مطالعه با هدف فهم چگونگي تشخيص واژينيسموس در زنان مبتلا صورت گرفت. روش كار: مطالعه حاضر با رويكرد كيفي و از نوع تحليل محتواي قراردادي در سال 94-93 انجام شد. تعداد 33 نفر شامل20 نفر از گروه بيماران و 13 نفر از گروه تشخيص دهنده باليني (متخصص زنان، ماما و روانشناس باليني) به روش نمونه گيري هدفمند و نظري در مطب، مراكز و كلينيك هاي سلامت خانواده و جنسي شهرهاي تهران و كرج مورد مصاحبه نيمه ساختاري قرار گرفتند. يافته ها: از تحليل داده ها دو مضمون «اختلال درك شده در برقراري رابطه زناشويي» با زيرمضامين رنج جسمي و ناتواني در برقراري ارتباط جنسي و آزردگي و آسيب هاي رواني عاطفي و «مهارت و دانش كاربردي تشخيص‫دهنده» با زيرمضمون‫هاي تعامل رفتاري ناشي از شرايط تشخيصي و معيارهاي تشخيصي درمانگر به دست آمد. نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه درمانگر مي بايست بر اساس آنچه كه به عنوان دانش خود از بيماري واژينيسموس آموخته بتواند با مهارت، معيارهاي باليني تشخيصي واژينيسموس همانند اسپاسم و انقباض و درد را مشاهده و كشف نمايد و بعد از ايجاد شك به تشخيص واژينيسموس در مرحله بعد با واكاوي ماهرانه چگونگي وضعيت رابطه زناشويي بيمار و كشف ابعاد رنج جسمي و ناتواني بيمار در برقراري رابطه جنسي و آزردگي و آسيب هاي روحي و رواني ناشي از آن به تشخيص واژينيسموس، مهر تاييد بزند. براي تشخيص قطعي و صحيح واژينيمسوس در گام نخست انجام معاينه ژنيكولوژي براي كشف شاخص هاي باليني و در گام دوم واكاوي ماهرانه كيفيت روابط زناشويي زوجين توصيه مي شود.