بررسي وضعيت تعامل پرستاران با مديران پرستاري و عوامل موثر بر آن

زمينه و هدف: توانايي كادر درمان در تعامل با يكديگر به عنوان يك گروه واحد، موجب ارتقاء سلامت، كاهش خطا و نارضايتي ها و مراقبت بهينه مي‫گردد. بنابراين توجه بيش از پيش به مساله تعامل پرستاران با مديران در محيط‫هاي درماني، ضروري به نظر مي‫رسد. اين مطالعه با هدف تعيين وضعيت تعامل پرستاران با مديران و عوامل موثر بر آن در مراكز آموزشي درماني شهر اردبيل انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي همبستگي است كه با مشاركت 407 پرستار شاغل در مراكز آموزشي درماني اردبيل انجام شد. روش نمونه گيري، تصادفي طبقه اي بود. جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه تعامل رهبر و كاركنان «ليدن و ماسلين» استفاده شد. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS22 و با كمك آمارهاي توصيفي (ميانگين، انحراف معيار، فراواني) و استنباطي (كاي اسكوئر) انجام گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه اكثر پرستاران، تعامل خوبي با سرپرستار (82/1%)، سوپروايزر (59/2%) و مدير خدمات پرستاري (54/5%) داشتند. بين تعامل پرستار سرپرستار و پرستار سوپروايزر با بيمارستان محل كار، ارتباط معني داري ديده شد (به ترتيب 00/24=p و 0/009=p). همچنين نتايج نشان داد كه بين تعامل پرستاران با مدير خدمات پرستاري و جنسيت (0/022=p)، بيمارستان (0/027=p) و بخش محل كار (0/048=p)، ارتباط معني داري وجود داشت. نتيجه گيري: نتايج حاكي از تعامل خوب پرستاران با مديران پرستاري به خصوص سرپرستاران بود. پرستاران مذكر و شاغل در بخش هاي دياليز و بيمارستان امام رضا (ع) بيشترين درصد تعامل را با مديران خدمات پرستاري داشتند. لذا توجه به حد و مرزهاي جنسيتي و فراهم كردن محيط كاري مناسب جهت برقراري هرچه بيشتر تعامل پرستاران با مديران توصيه مي شود.