مقايسه غلظت فلزات سنگين در بافت جگر، عضلات ران، سينه و سنگدان مرغ­هاي توزيع‌شده در سطح شهر شيراز: ارزيابي خطر

زمينه و هدف: امروزه حضور فلزات سنگين در محيط‌زيست و تجمع آن ها در زنجيره غذايي و بنابراين مواجهه انسان با آن ها يك خطر جدي محسوب مي شود. هدف از اين مطالعه اندازه گيري ميزان فلزات سنگين نيكل، آرسنيك، سرب، روي و كادميوم در بافت جگر، عضلات ران، سينه و سنگدان مرغ در شهر شيراز (1397) است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مقطعي (توصيفي تحليلي) بود. بدين منظور تعداد 10 برند مختلف شامل بافت جگر، عضلات ران، سينه و سنگدان مرغ از فروشگاه هاي سطح شيراز جمع‌آوري و با رعايت سيستم سرمايشي به آزمايشگاه منتقل گرديد. براي اندازه‌گيري غلظت فلزات سنگين با استفاده از دستگاه طيف‌سنج نشر اتمي پلاسماي جفت شده القايي (ICPOES) انجام شد. نتايج: ميانگين غلظت فلزات سنگين آرسنيك، كادميوم، نيكل، سرب و روي برحسب ميكرو گرم بر كيلوگرم در بافت جگر به ترتيب 17، 61، 31، 57 و 15150، در عضلات ران 5، 60، 28، 46، 3310، در عضلات سينه 6، 8، 18، 50 و 4510 و در سنگدان 7، 29، 9، 19 و 12810 مشاهده شد. نتايج اين مطالعه نشان داد كه ميزان فلزات سنگين در بافت جگر بيشتر از ساير بافت ها بود. نتيجه‌گيري: نتايج به‌دست‌آمده حاكي از آن است كه ميزان فلزات سنگين موردمطالعه در گوشت مرغ پايين‌تر از استانداردهاي جهاني است. همچنين نتايج ارزيابي خطر نشان داد كه ريسك غير سرطان‌زايي اين فلزات سنگين ناشي از مصرف مرغ توسط افراد جامعه قابل‌اغماض و ناچيز است و اثرات سرطان زايي در مورد آرسنيك بيش از سرب و در محدوده ريسك بالقوه است.