الگوي پيشايندهاي خودكاوي منابع انساني: رويكرد آميخته

زمينه و هدف: برخورداري از آگاهي نسبت به خود نوعي هنر زندگي و بودن است و فرد را در شكوفاسازي استعدادهاي خود و تلاش براي شدن ياري مي‌رساند. پژوهش حاضر بر آن است تا عوامل مؤثر بر خودكاوي منابع انساني را شناسايي و اولويت‌بندي كند. روش‌شناسي: اين مطالعه بر اساس هدف، كاربردي و از منظر نحوه جمع‌آوري داده‌ها در حوزه مطالعات توصيفي از نوع پيمايشي قرار دارد. روش پژوهش آميخته متوالي (كيفيكمي) است. استخراج الگوي نمايانگر عوامل تعيين‌كننده خودكاوي به روش تحليل مضمون و اولويت‌بندي اين آن‌ها نيز با روش دلفي فازي مثلثي انجام شده است. داده‌هاي مرحلۀ كيفي با مصاحبه نيمه‌ساختاريافته با 16 نفر از اساتيد دانشگاهي متخصص در حوزه منابع انساني، رفتار سازماني و روانشناسي گردآوري شده است. در بخش كمي با استفاده از پرسشنامه از 50 نفر از مديران سازمان‌هاي دولتي شهر خرم‌آباد نظرسنجي شده است. يافته‌ها: 24 مقوله اصلي به عنوان عوامل تعيين‌كننده خودكاوي استخراج و در قالب عوامل فردي و سازماني دسته‌بندي شدند. اولويت‌بندي اين مقوله‌ها نيز نشان داد اعتمادبه‌نفس، خودباوري، هدف‌نگاري، توانمندي فردي و فرهنگ سازماني مهم‌ترين پيشايندها به شمار مي‌روند. نتيجه‌گيري: مديران منابع انساني براي تسهيل خودكاوي كاركنان لازم است با نگاهي فراگير پيشايندهاي فردي و سازماني مورد نياز آن را تقويت كنند و در اين راه بر اولويت اثرگذاري اين عوامل توجه داشته باشند.