پيمايش‌هاي بزه‌ديده‌شناسي؛ ضرورتي پيش روي سياستگذاران جنايي در ايران

امروزه مهم‌ترين سازوكارهاي دستيابي به رقم سياه بزهكاري، استفاده از پيمايش‌هاي بزه‌ديده‌شناسي است كه در سطح بين‌المللي و ملي به‌عنوان راهبرد مورد استفاده قرار مي‌گيرد. هدف از انجام اين پيمايش‌ها در ابتدا، پي بردن به نوع، ماهيت و ميزان تكرار جرائم، ويژگي‌هاي مربوط به بزه‌ديده، رابطه ميان بزه‌ديده و بزهكار و به‌ويژه كشف دلايل عدم گزارش بزه‌ديدگي به مقامات پليسي و قضايي است. سپس با توجه به اطلاعات دريافتي، راهكارهاي لازم براي تسهيل گزارش بزه‌ديدگي، جلوگيري از بزه‌ديدگي مجدد و حمايت از بزه‌ديدگان ارائه مي‌شود. اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي و با تكيه بر اسناد قانوني، ضرورت انجام پيمايش‌هاي بزه‌ديده‌شناسي را در ايران تحليل مي‌كند. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد با اينكه در كشور ما ظرفيت حقوقي مناسبي ‌براي اجراي پيمايش‌هاي بزه‌ديده‌شناسي هم در اسناد فرادستي و هم اسناد عادي قانوني وجود دارد ولي تا‌به‌حال به‌صورت هدف‌دار و روشمند انجام نشده است. ازاين‌رو اجراي اين پيمايش‌ها در ابتداي كار محدوديت‌ها و مشكلاتي به همراه خواهد داشت كه با وجود آثار مثبت اجتماعي و فردي، انجام آن‌ را ضرورتي گريزناپذير مي‌سازد.