ارتباط ميان آترواسكلروز عروق كرونر و درگيري پارانشيم ريوي در بيماران مبتلا به بيماري اسكلروز سيستميك

زمينه و هدف: بيماري اسكلروز سيستميك نوعي بيماري بافت هم‌بند است كه در سير آن اختلال عملكرد سيستم ايمني منجر به آسيب به بافت هم‌بند جلدي، زيرجلدي و عروق و درنتيجه، آسيب ارگان‌هاي انتهايي مي‌شود. عمده‌ي مرگ‌ومير در اين بيماران به‌دنبال آسيب وسيع بافت ريوي مي‌باشد. شيوع آترواسكلروز نيز در اين بيماران بالاتر از جمعيت سالم بوده است. مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط ميان آترواسكلروز عروق كرونر با شدت و وسعت درگيري ريوي در بيماران مبتلا به اسكلروز سيستميك انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه‌ي مقطعي، 25 بيمار شناخته شده‌ي مبتلا به اسكلروز سيستميك كه از فروردين 1390 تا فروردين 1393 به بيمارستان شهيد مدرس تهران ارجاع شده بودند و معيارهاي خروج از طرح را نداشتند، وارد مطالعه شده و اسكورهاي بيان شده در آنان اندازه‌گيري شد. براي بررسي ابتلاي عروق كرونر و آئورت توراسيك به آترواسكلروز از نمره كلسيم كرونري و جهت تعيين شدت و وسعت درگيري ريوي از معيارهاي پذيرفته شده‌ي ولز و واريك (Wells Warrick) كه براساس مشاهدات سي‌تي اسكن بدون تزريق از بيمار تعريف مي‌شود، استفاده شد. يافته‌ها: بررسي در 25 بيمار (21 زن و چهار مرد) مبتلا به اسكلروز سيستميك با ميانگين سني 4 ±67 سال انجام شد. ميانگين نمره ولز در بيماران 2.59 ±13.00 و نمره واريك 14.42 ±14.59 بود. هيچگونه ارتباط معناداري ميان كلسيفيكاسيون عروق كرونر، آنولوس آئورت و آئورت توراسيك با شدت و وسعت درگيري ريوي رويت نشد. نتيجه‌گيري: آترواسكلروز عروق كرونر و شدت درگيري پارانشيم ريوي در بيماران مبتلا به اسكلروز سيستميك با يكديگر ارتباط معناداري نداشتند.