مقايسه اثربخشي روان‌درماني مثبت‌گرا با درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر توانمندي‌هاي منش زنان مبتلا به روماتيسم مفصلي

مقدمه: روماتيسم مفصلي شايع‌ ترين بيماري التهابي روماتيسمي است. هدف:پژوهش حاضر مقايسه روان ‌درماني مثبت ‌گرا با پذيرش و تعهد بر توانمندي ‌هاي منش زنان مبتلا به روماتيسم مفصلي بود. روش : روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌ آزمون و پس‌ آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان مبتلا به روماتيسم مفصلي شهر خرم‌آباد در سال ۱۳۹۸ بود كه با استفاده از روش نمونه ‌گيري در دسترس ۶۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه آزمايشي۱ (درمان مثبت ‌گرا)، گروه آزمايشي ۲ (پذيرش و تعهد) و گروه گواه (هر گروه ۲۰ نفر) جايگزين شدند. در شرايط يكسان و هم‌زمان، پيش‌ آزمون با پرسشنامه توانمندي ‌هاي منش (VIAIS) از هر سه گروه به عمل آمد. گروه ‌هاي آزمايشي تحت درمان مثبت ‌گرا و پذيرش و تعهد (۸ جلسه ۹۰ دقيقه ‌اي) قرار گرفتند، اما گروه گواه هيچ گونه درماني دريافت نكردند. سپس پس ‌آزمون از هر سه گروه به عمل آمد. يافته‌ ها با نرم‌افزار ۲۴ SPSS در دو بخش آمار توصيفي و استنباطي تجزيه ‌و تحليل شد. يافته ‌ها: نتايج نشان داد كه درمان مثبت ‌گرا و پذيرش تعهد باعث افزايش توانمندي ‌هاي منش بيماران گرديد (۰/۰۵ P)، آزمون تعقيبي بونفروني نشان داد، درمان مثبت‌گرا بر توانمندي‌هاي منش داراي تأثير بيشتري است. نتيجه‌ گيري: براساس نتايج به دست‌ آمده مي ‌توان گفت، روان ‌درماني مثبت ‌گرا ،مبتني بر پذيرش و تعهد باعث افزايش توانمندي ‌هاي منش در زنان مبتلا به روماتيسم مفصلي شده و درمان مثبت ‌گرا اثربخشي بيشتري داشت؛ لذا از اين درمان ‌ها در كنار درمان پزشكي براي بهبود توانمندي اين بيماران مي ‌توان استفاده كرد.