مدل‌يابي روابط ساختاري اعتياد به اينترنت براساس كاركردهاي اجرايي و مشكلات بين فردي: نقش واسطه‌اي ناگويي هيجاني

مقدمه:اعتياد به اينترنت نوعي اختلال كنترل تكانه است كه به استفاده بيش از حد از اينترنت اطلاق مي ‌شود و مي ‌تواند ساير فعاليت‌هاي اجتماعي فرد را تحت تأثير قرار دهد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين روابط ساختاري كاركردهاي اجرايي، مشكلات بين فردي با اعتياد به اينترنت با ميانجي گري ناگويي هيجاني انجام شد. روش: روش پژوهش توصيفي همبستگي مبتني بر روش مدل ‌يابي معادلات ساختاري رگرسيوني بود. به منظور دستيابي به اين هدف از بين تمامي دانش‌ آموزان دختر پايه هفتم مناطق ۱، ۷ و ۸ شهر تهران در سال تحصيلي ۹۸-۱۳۹۷، تعداد ۲۶۰ نفر به‌صورت تصادفي خوشه ‌اي به عنوان نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه كاركردهاي اجرايي نجاتي (۱۳۹۲)، مشكلات بين فردي بارخام، هاردي و استارتاپ (۱۹۸۸)، پرسشنامه ناگويي هيجاني تورنتو بگبي، پاركر و تيلور (۱۹۹۴) و مقياس اعتياد به اينترنت كيمبرلي يانگ (۱۹۹۶) پاسخ دادند. براي تجزيه‌ و تحليل داده ‌ها از روش آماري معادلات ساختاري استفاده شد. همچنين تمامي تحليل ‌ها با استفاده از نرم‌افزارهاي ۲۴ spss و ۲۳ amos انجام شد. يافته ‌ها: نتايج نشان داد كه بين مشكلات بين فردي با اعتياد به اينترنت اثر مستقيم و منفي معنادار و بين كاركردهاي اجرايي با اعتياد به اينترنت اثر مستقيم و مثبت معناداري وجود داشت (P ۰/۰۰۱). ناگويي هيجاني بر اعتياد به اينترنت در دانش‌ آموزان اثر مستقيم و مثبت معناداري داشت (P ۰/۰۰۱) و همچنين ناگويي هيجاني در رابطه بين كاركردهاي اجرايي و مشكلات بين فردي با اعتياد به اينترنت نقش ميانجي داشت (P ۰/۰۰۱). نتيجه ‌گيري: براساس يافته ‌هاي پژوهش مي‌ توان نتيجه‌ گيري كرد كه مدل پژوهش حاضر از نظر آماري شاخص ‌هاي برازش قابل قبولي داشت.