موانع ساختاري و حرفه‌اي نظارت رسانه‌اي بركنش دولت در ايران

هدف اصلي اين مقاله، شناسايي و تحليل موانع ساختاري و حرفه اي فراروي نظارت و ديده‌باني رسانه‌اي بركنش هاي دولت و سازمان هاي دولتي در ايران است. در اين مطالعه براي جمع ‌آوري اطلاعات از روش كيفي (مصاحبه عميق با روزنامه نگاران باتجربه و متخصصان روابط عمومي) و از شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند، براي انتخاب نمونه ‌ها استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه مهم‌ترين موانع فرهنگي شامل «پنهان‌كاري و هراس از شفافيت در فرهنگ ايراني، استقبال از تمجيد و ستايش و هراس از انتقاد در ميان ايرانيان»، مهم‌ترين موانع سياسي، شامل «اسرارگرايي در رسانه براثر سايه سنگين سياست، برخورد سياسي با رسانه ها، كاركرد حزبي رسانه ها، مديريت رسانه ها توسط افراد سياسي»، مهم‌ترين موانع حقوق و قانوني شامل «لزوم دريافت مجوز براي فعاليت ‌هاي رسانه اي، گستردگي استثنائات و خطوط قرمز اطلاع رساني، نبود تعريفي روشن از جرم مطبوعاتي»، مهم‌ترين موانع اقتصادي «حضور دولت در اقتصاد رسانه، تطميع خبرنگاران، نابرابري فضاي رقابت بين رسانه هاي دولتي و غيردولتي»، مهم‌ترين موانع درون سازمان ‌هاي دولتي شامل «نگاه مالكانه سازمان ‌هاي دولتي به اطلاعات سازماني، بسته بودن جلسات ادارات دولتي بر روي رسانه ها، تلقي هجمه‌گرايانۀ و مچ گيرانه مديرانِ سازمان‌ها از انتقاد رسانه ‌ها» و مهم‌ترين موانع درون رسانه اي شامل «خودسانسوري رسانه ها، وجود افراد جوان و بي‌تجربه در رسانه ها، عدم آشنايي با روزنامه‌نگاري تحقيقي، غلبه رويكرد رويدادمحوري بر فرايند محوري در رسانه‌ ها» بوده‌اند.