ماندگاري جوانان، كارآفريني و اشتغال پايدار در مناطق روستايي شهرستان اهر

Youth retention in rural areas, a prerequisite for sustainable rural entrepreneurship and employment

توسعه پايدار روستايي از محورهاي مورد توجه برنامه­ريزان روستايي است كه يكي از ملزومات آن، وجود جوانان در مناطق روستايي است. بر اين اساس، هدف اصلي مقاله شناخت عوامل فردي (شغل و مهارت­هاي شغلي) و زيرساختي (امكانات و زيرساخت‌ها) مؤثر در نگهداشت جوانان در مناطق روستايي است. با استفاده از روش پيمايش از 549 جوان 15 الي 30 ساله ساكن در 27 روستاي شهرستان اهر به روش نمونه­گيري خوشه­اي چند مرحله­اي اطلاعات جمع­آوري شده است. نتايج آزمون­هاي آماري دو متغيره و مدل­سازي چند سطحي (HLM) نشان مي­دهد، جوانان روستايي تمايل چنداني براي ماندن در موقعيت‌هاي روستايي ندارند. از عوامل فردي مؤثر در اين عدم تعلق به روستاها مي­توان به سن، وضعيت تأهل، تحصيلات، ارتباط با خويشاوندان در شهر و نيز وضع اشتغال و نوع مهارت شغلي اشاره نمود. افرادي كه از سرمايه انساني بالاتري برخوردارند و در عين حال بيكار و داراي مهارت­هاي فني و ساختماني و غيركشاورزي هستند، تمايل به ماندگاري­شان در روستاها كمتر است. همچنين، جمعيت زياد در روستا و وجود امكانات و تسهيلات رفاهي بيشتر در روستا به‌عنوان عوامل زيرساختي، در كاهش تمايل جوانان به ترك روستا مؤثر است. با توجه و اهميت قائل شدن به سرمايه انساني نيروهاي جوان روستايي و توسعه امكانات و تسهيلات رفاهي و مهارت­هاي كشاورزي جديد در نقاط روستايي كم‌جمعيت، مي­توان گام­هاي اوليه را در ايجاد توسعه پايدار روستايي برداشت.

Entrepreneurship and sustainable rural employment are the main concerns of rural planners. One of the most basic requirements for this is that young people remain in the rural areas. Accordingly, the aim of this paper is to identify individual and structural factors that are effective in keeping young people in rural areas. Statistical results of the bivariate and multilevel modeling (HLM) shows that rural youth are not willing to stay in rural regions. One may cite the following individual factors contributing to this lack of interest in staying in rural areas: age, marital status, education, communication with relatives in the city, as well as employment status and job skills. People with higher human capital who have technical skills and building related non-agricultural skills are not interested in staying in rural areas. Moreover, the increased population in the villages and lack of social welfare facilities in village are highly effective in reducing the tendency of young people to stay in the villages.