بررسي رابطه ماهيت ديني و سنتي انقلاب اسلامي سال 1357 و شكست سكولارها در ايران

Exploring the Relationship between Religious and Traditional Nature of the Iranian Revolution and the Defeat of Secularism in Iran

فرايند سكولاريسم در ايران با غرب گرايي و تجدد گرايي همزاد بوده است؛ اين انديشه پيش فرض ذهني و فكري حاكم بر منورالفكرها و روشنفكران ايران براي مدرن شدن جامعه ايران بوده است. ضعف و ناكارايي گروه ها و نيروهاي چپ و ملي مدافع يا همراه با انديشه هاي سكولاريسم از دهه 1320 تا انقلاب اسلامي و چگونگي شكل گيري انقلاب ايران با ماهيت ديني، سنتي و غيرسكولار، بررسي اين سوال را ضروري ساخت كه چه رابطه اي بين ماهيت سنتي و ديني انقلاب اسلامي 1357 با شكست سكولارها در ايران وجود دارد؟ به منظور ارزيابي اين پرسش، استفاده از جمع آوري منابع كتابخانه اي اين فرضيه طرح گرديد كه ماهيت ديني و سنتي انقلاب با تكيه بر دو عنصر مذهب و سنت شكست سكولارها را به همراه داشته است. با تبيين نيروهاي مختلف دوره محمد رضا شاه و بررسي و تحليل چگونگي شكست و ضعف آن ها، يافته هاي زير حاصل گرديد: نيروهاي ملي و چپ از زمان پيدايش به دلايل متعدد و مختلف نتوانستند با اكثريت جامعه ارتباط برقرار نمايند؛ در مقطع مورد بررسي بافت و محيط جامعه ايراني بافت سنتي و ديني بود و راه هاي ارتباطي نيروهاي مذهبي با توده مردم از طريق روحانيت به خوبي صورت گرفت.

Process-oriented secularism and modernism in Iran and the West has double the idea of the intellectual default in Iranian society. Weak and inefficient groups and leftist and nationalist ideas of secularism and the Islamic Revolution of the 1320s and the occurance of the religious, traditional and secular forms the questions in this article. What wa the nature of the relation between the traditional and religious values whichled to the down fall of secular regime of Shah in 1979 revollution? What were the weaknesses of secular regime which contributed to the collaps of Shah's regime? Findings indicate that the forces of secular regime of Shah failed to communicate with grassroots as opposed to the clergy that had bases Mosques in every parts of the nation which made it possible to have grassroots communication.