مقايسه‌ي اثر پنتوپرازول و رانيتيدين در پيش‌گيري از بروز عوارض گوارشي بعد از عمل در بيماران تحت جراحي پيوند عروق كرونر

مقدمه: بيماران تحت جراحي قلب به طور معمول تحت درمان با داروهاي ضد ترومبوز (استيل ساليسيليك اسيد و آنتي‌كواگولان‌ها) مي‌باشند كه منجر به بروز برخي مشكلات گوارشي مثل زخم پپتيك بدون علامت در آن‌ها مي‌شود و بدين جهت، درمان پروفيلاكتيك جهت مشكلات دستگاه گوارش فوقاني ناشي از عمل جراحي قلب ضروري به نظر مي‌رسد. مطالعه‌ي حاضر، با هدف مقايسه‌ي تأثير پنتوپرازول و رانيتيدين در كاهش بروز عوارض گوارشي بعد از عمل در بيماران تحت جراحي پيوند عروق كرونر به انجام رسيد. روش‌ها: طي يك مطالعه‌ي كارآزمايي باليني، 90 بيمار كانديداي عمل جراحي پيوند عروق كرونر به روش تصادفي به دو گروه 45 نفره تقسيم شدند. جهت پيش‌گيري از عوارض گوارشي بعد از عمل، در گروه اول پنتوپرازول و در گروه دوم رانيتيدين، قبل و بعد از عمل جراحي تا زمان ترخيص از بخش مراقبت‌هاي ويژه تجويز و از نظر بروز عوارض دستگاه گوارش فوقاني تا زمان ترخيص از بخش مراقبت‌هاي ويژه بررسي و نتايج به دست آمده با استفاده از نرم‌افزار SPSS تجزيه و تحليل و مقايسه شد. يافته‌ها: در طي مدت بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه، 13 نفر (28/9 درصد) از گروه پنتوپرازول و 15 نفر (33/3 درصد) از گروه رانيتيدين، دچار علايم گوارشي شدند، اما تفاوت بين دو گروه معني‌دار نبود (0/65 = P). علايم گوارشي پيش‌گفته، شامل تهوع و Distention شكم بود و موردي از Hematemesis و Melena در دو گروه مشاهده نشد. ميانگين مدت زمان بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه در دو گروه پنتوپرازول و رانيتيدين به ترتيب 12/9± 44/1 و 28/1 ± 51/0 ساعت بود، اما اختلاف دو گروه معني‌دار نبود (0/140 = P). نتيجه‌گيري: برابر نتايج اين مطالعه، مزيتي در استفاده از پنتوپرازول در پيش‌گيري از عوارض گوارشي بعد از عمل جراحي پيوند عروق كرونر نسبت به رانيتيدين مشاهده نمي‌شود، اما با توجه به ارزان‌تر بودن رانيتيدين نسبت به پنتوپرازول، استفاده از رانيتيدين به لحاظ اقتصادي ارجحيت دارد.