پيرگوشي: از دانش كنوني تا چشم‌اندازهاي آينده‌ي درمان

كاهش شنوايي حسي- عصبي پيش‌رونده در طي افزايش سن، پيرگوشي ناميده مي‌شود. پيرگوشي، يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مزمن كهن‌سالي است. اين بيماري، به دليل پيشرفت آرام و شيوع بالا، اغلب ناچيز شمرده مي‌شود. همراهي عوامل محيطي با ژن‌هاي مستعد كننده از طريق آسيب به سلول‌هاي ناحيه‌ي حلزون گوش، مسؤول ايجاد اين بيماري هستند. اين سلول‌ها، توانايي بازسازي را از دست داده‌اند. در نتيجه، پيرگوشي غير قابل برگشت است و درماني ندارد. پيرگوشي، به مرور بر روي ارتباطات افراد تأثير مي‌گذارد و ثمره‌ي آن وابستگي، انزوا، نااميدي و در نهايت كاهش كيفيت زندگي فرد بيمار و اطرافيانش خواهد بود. اين اختلال، بار اجتماعي- اقتصادي زيادي را بر سلامت عمومي دارد. تمركز بر رويكردهاي زيست‌پزشكي جديد از قبيل سلول و ژن‌درماني و پزشكي بازساختي، اميدهاي جديدي را براي درمان اين بيماري ايجاد كرده است. به دليل روند رو به رشد جمعيت پير، شيوع پيرگوشي نيز رو به افزايش است. از اين رو، هم اكنون بايد به فكر تصميم‌گيري براي مواجهه با اين امر بود. اين تنها راه براي افزايش كيفيت زندگي جمعيت كهن‌سال آينده است كه منجر به صرفه‌جويي اقتصادي و ارتقاي سلامت گوش نيز مي‌شود. در اين مقاله، با هدف پررنگ كردن اهميت بيماري و نشان دادن نياز براي انجام تحقيقات منسجم بر روي مكانيسم‌هاي درون سلولي ايجاد بيماري، به منظورتشخيص به موقع، مداخله‌ي مؤثر و درمان بيماري، به جنبه‌هاي مختلف بيماري از علل ايجاد آن تا چشم‌اندازهاي درماني پرداخته مي‌شود.