مقايسه‌ي سلامت اجتماعي سالمندان ساكن در منزل و سراي سالمندان

مقدمه: سلامت، يكي از حقوق عمده‌ي انسان‌ها مي‌باشد و در نتيجه، همه‌ي انسان‌ها بايد به منابع اساسي براي تأمين سلامت دسترسي داشته باشند. افزايش اميد به زندگي در انسان‌ها و رشد جمعيت سالمندي به خصوص در جوامع در حال توسعه، يكي از دستاوردهاي قرن 21 بوده  چالش‌هاي فراواني در زمينه‌ي اجتماعي به همراه داشته است. بنابراين، مفهوم سلامت اجتماعي در كنار ابعاد جسمي و رواني سلامت در اين قشر، مورد توجه قرار گرفته است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقايسه‌ي وضعيت سلامت اجتماعي دو گروه سالمندان مقيم منازل و سالمندان مقيم سراي سالمندان بود.روش‌ها: جامعه‌ي آماري اين مطالعه‌ي توصيفي تحليلي، كليه‌ي افراد بالاي 60 سال مقيم منازل و سراي سالمندان شهر تهران در سال 1393 بودند. نمونه‌ي پژوهش، شامل 400 نفر (200 نفر سالمند مقيم منزل و 200 نفر سالمند مقيم سراي سالمندان) بودند كه به روش خوشه‌اي انتخاب و با استفاده از پرسش‌نامه‌ي سنجش سلامت اجتماعي Keyes مقايسه شدند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و روش‌هاي آماري توصيفي و نيز آزمون‌هاي χ 2و Independent t انجام شد.يافته‌ها: ميانگين سلامت اجتماعي سالمندان ساكن سراي سالمندان و مقيم منزل به ترتيب 60/60 و 83/62 بود (0/027 = P). همچنين، در ابعاد شكوفايي اجتماعي، انسجام اجتماعي، پذيرش اجتماعي و مشاركت اجتماعي سالمندان مقيم منازل نسبت به سالمندان مقيم سراي سالمندان امتياز بيشتري كسب كردند(0/001 = P). نتيجه‌گيري:ميانگين سلامت اجتماعي سالمندان ساكن سراي سالمندان، كمتر از ميانگين سلامت اجتماعي سالمندان مقيم منزل بود. از اين رو، با توجه به پايين بودن ميزان سلامت اجتماعي در اين گروه و افزايش جمعيت سالمندان طي سال‌هاي اخير، لازم است مسؤولان توجه بيشتري به اين قشر معطوف دارند و جهت افزايش سلامت اجتماعي سالمندان با در نظر گرفتن تسهيلات و سياست‌هاي تشويقي، بستر مراقبت و نگهداري اين قشر را در خانواده فراهم نمايند