بررسي مقايسه‌اي اثر والپروات سديم و فلوكستين در بيماران مبتلا به سردردهاي عروقي مغز توأم با سندرم خستگي مزمن

مقدمه: ميگرن از شايع‌ترين علل سردرد است كه به صورت سردردهاي ضربان‌دار ظاهر مي‌شود. درصدي از بيماران ميگرني دچار سندرم خستگي مزمن هستند. اين سندرم، شامل ضعف بدن بيش از 6 ماه همراه با اختلالات عصبي و دردهاي عضلاني مي‌باشد. يكي از درمان‌هاي مرسوم ميگرن، داروي سديم والپروات مي‌باشد. در مطالعات اخير، فلوكستين نيز به عنوان داروي پيش‌گيري كننده در ميگرن استفاده شده كه در مواردي مؤثر بوده است. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر، با هدف بررسي و مقايسه‌ي اثربخشي سديم والپروات و فلوكستين در بيماران مبتلا به ميگرن توأم با سندرم خستگي مزمن انجام شد.روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر از نوع كارآزمايي باليني بود و در آن، 64 بيمار مبتلا به ميگرن توأم با سندرم خستگي مزمن بررسي شدند. بيماران به دو گروه 32 نفري تقسيم شدند و به صورت جداگانه تحت درمان روزانه با فلوكستين 20 ميلي‌گرم و سديم والپروات 400 ميلي‌گرم به مدت 8 هفته قرار گرفتند. سپس، بيماران اين دو گروه از نظر نمره‌ي شدت سردرد و فركانس سردرد مقايسه شدند. به ‌منظور تحليل نتايج، از آزمون‌هاي آماري t و ANOVA استفاده گرديد.يافته‌ها: ميانگين نمره‌ي سردرد پس از مصرف فلوكستين و سديم والپروات به ترتيب 22.82 و 34.83 درصد كاهش داشت. ميانگين فركانس سردرد نيز در گروه مصرف‌ كننده‌ي فلوكستين، 23.68 درصد و در گروه مصرف‌ كننده‌ي سديم والپروات، 40.54 درصد كاهش يافت.نتيجه‌گيري: با احتساب اين نتايج، مي‌توان برداشت كرد كه هر دو دارو اثر مثبتي در درمان ميگرن توأم با سندرم خستگي مزمن داشتند، اما سديم والپروات مؤثرتر بود. همچنين، اثربخشي فلوكستين در افراد با زمينه‌ي افسردگي بيشتر مشهود بود.