بررسي ارتباط تبعيت از درمان با افسردگي، اضطراب و راهبردهاي مقابله‌اي در بيماران پيوند كليه

مقدمه: يكي از عوامل مؤثر در ماندگاري كليه‌ي پيوند شده، تبعيت كامل بيمار از دستورهاي دارويي است، اما برخي پژوهش‌ها نشان داده است كه بعضي بيماران، به علل مختلف از جمله علل روان‌شناختي، پيروي كامل از دستورهاي دارويي ندارند. مطالعه‌ي حاضر با هدف تعيين ارتباط بين تبعيت از درمان در بيماران تحت پيوند كليه با عوامل روان‌شناختي شامل افسردگي، اضطراب و راهبرد‌هاي مقابله‌اي آنان به انجام رسيد. روش‌ها: طي يك مطالعه‌ي مقطعي در سال 1394 در مراكز آموزشي- درماني الزهرا (س) و نور و حضرت علي‌اصغر (ع) شهر اصفهان، 85 بيمار تحت پيوند كليه از نظر ارتباط بين تابعيت از درمان و عوامل روان‌شناختي از جمله افسردگي، اضطراب و راهبرد‌هاي مقابله‌اي با استفاده از پرسش‌نامه‌هاي اضطراب و افسردگي بيمارستان (Hospital Anxiety and Depression Scale يا HADS)، راهبرد‌هاي مقابله‌اي (Brief coping strategy questionnaire يا Brief COPE) و پرسش‌نامه‌ي ساده شده‌ي تبعيت از درمان (Simplified medication adherence questionnaire يا SMAQ) مورد بررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: 43 بيمار (50/6 درصد) داراي همكاري و 42 بيمار (49/4 درصد) فاقد همكاري (چسبندگي به درمان) بودند. ميانگين نمره‌ي اضطراب در بيماران با و بدون همكاري اختلاف معني‌داري بين دو گروه نشان نداد (0/210= P)، اما ميانگين نمره‌ي افسردگي در بيماراني كه عدم همكاري داشتند، به ‌طور معني‌داري بالاتر بود (0/043 = P). ميانگين نمره‌ي خرده آزمون مذهب از آزمون مقابله با استرس، در گروه داراي همكاري به ‌طور معني‌داري بالاتر بود (0/039 = P). نتيجه‌گيري: ميزان تبعيت بيمار از درمان در بيماران تحت كليه‌ي پيوندي، به ميزان زيادي به شدت افسردگي بستگي دارد و توجه و تمركز بيشتر بر روي درمان افسردگي ضروري به نظر مي‌رسد.