رديابي ژن‌هاي مقاومت به ماكروليد، لينكوزآميد و استرپتوگرامين در نمونه‌هاي باليني Staphylococcus Epidermidis مقاوم به متي‌سيلين در شهر اصفهان

مقدمه: با افزايش مقاومت آنتي‌بيوتيك در ميان عوامل ايجاد كننده‌ي عفونت‌هاي بيمارستاني، درمان چنين عفونت‌هايي با مشكل روبه‌رو شده است. Staphylococcus epidermidis، به عنوان يكي از شايع‌ترين دلايل عفونت‌هاي بيمارستاني شناخته شده است. اين مطالعه، با هدف تعيين شيوع مقاومت به آنتي‌بيوتيك‌هاي ماكروليد، لينكوزآميد و استرپتوگرامين (MLSB يا Macrolide, Lincosamide, StreptograminB) در بين نمونه‌هاي باليني Staphylococcus epidermidis مقاوم به متي‌سيلين (MRSE يا Methicillin- resistant Staphylococcus epidermidis) و رديابي ژن‌هاي مقاومت مربوط انجام شد. روش‌ها: در يك بازه‌ي زماني 8 ماهه، از ميان 250 نمونه‌ي باليني Staphylococcus، 100 جدايه‌ي Staphylococcus epidermidis جداسازي و الگوي حساسيت آنتي‌بيوتيكي آن‌ها به روش انتشار ديسك تعيين گرديد. نمونه‌هاي MRSE به روش ديسك ديفيوژن سفوكسيتين جداسازي شد. مقادير حداقل غلظت مهار كنندگي (MIC يا Minimum inhibitory concentration) اريترومايسين با روش ميكرودايلوشن (Microdilution) سنجيده شد. فراواني فنوتيپ مقاومت القايي به كليندامايسين به روش آزمون D تعيين شد و ژن‌هاي مقاومت به MLSB با استفاده از تكنيك Polymerase chain reaction (PCR) رديابي شد. يافته‌ها: از بين 100 سويه‌ي Staphylococcus epidermidis، 52 جدايه MRSE بودند. فراواني فنوتيپ‌هاي مقاومت iMLSB، MS و cMLSB به ترتيب 17/3، 13/4 و 0/48 درصد بود. فراواني ژن‌هاي مقاومت ermC، msrA و ermA به ترتيب 73/0، 11/5 و 5/7 درصد بود. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي حاصل از اين مطالعه، نشان دهنده‌ي فراواني به نسبت بالاي ژن ermC در ميان جدايه‌ها مي‌باشد كه هشداري جدي براي سيستم‌هاي بهداشتي است و لزوم اتخاذ روش‌هاي درماني دقيق و مناسب را پس از انجام آزمون‌هاي حساسيت آنتي‌بيوتيكي طلب مي‌كند.