بررسي مقايسه‌اي خصوصيات باليني صرع در دو گروه سني 60-20 سال و بالاتر از 60 سال مراجعه كننده به كلينيك‌هاي صرع شهر اصفهان در سال 1393

مقدمه: طبق بررسي‌هاي انجام شده، مطالعات جامعي در زمينه‌ي بررسي ويژگي‌هاي صرع سالمندان در كشور و استان اصفهان وجود نداشت و نياز فراواني به اطلاعات مستند در اين زمينه احساس مي‌شد. از اين‌رو، مطالعه‌ي حاضر با هدف بررسي تفاوت‌هاي خصوصيات باليني صرع در دو گروه سني 60-20 و بالاي 60 سال انجام شد. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر يك مطالعه‌ي مقطعي وگذشته‌نگر بود كه از ابتدا تا انتهاي سال 1393 انجام گرديد. بيماران با تشخيص قطعي صرع، سن بالاتر از 20 سال و دارا بودن پرونده‌ي پزشكي در كلينيك‌هاي درمان صرع سطح شهر اصفهان وارد مطالعه شدند و بيماران با نقص پرونده حذف شدند. اطلاعات دموگرافيك، پاراكلينيك و خصوصيات حملات از پرونده‌ها استخراج و در دو گروه سني مقايسه گرديد. يافته‌ها: مجموع 200 بيمار در ابتدا وارد مطالعه شدند كه 23 نفر از آن‌ها به دليل نقص پرونده حذف شدند. از اين ميان، 120 نفر (67/8 درصد)، سن زير 60 سال داشتند و 81 نفر (45/8 درصد) مرد بودند. بيشترين نوع حمله در گروه جوان‌تر، تونيك- كلونيك منتشر (35/0 درصد) و در گروه سالمند، حملات تركيبي (29/8 درصد) بود. توزيع فراواني يافته‌هاي غير طبيعي Magnetic resounance imaging (MRI) و Computed tomography scan (CT scan) (0/001 P) و آزمايش‌هاي باليني (0/009 = P) در گروه سالمندان (به ترتيب 66/7، 59/6 و 22/8 درصد) بيشتر از گروه جوان‌تر (به ترتيب 37/0، 30/9 و 8/5 درصد) بود. وجود سابقه‌ي خانوادگي تشنج، در گروه جوان‌تر 51/7 درصد) بيشتر از گروه سالمندان (29/8 درصد) بود (0/006 = P). نتيجه‌گيري: در سالمندان، حملات پيچيده‌ي جزيي و حملات تركيبي و در جمعيت جوان‌تر، حملات منتشر شايع‌تر مي‌باشند. يافته‌هاي غير طبيعي CT scan و MRI مغزي، در گروه سالمندان و سابقه‌ي فاميلي مثبت در گروه جوان‌تر، شايع‌تر مي‌باشد.