شيوع نشانگان فرسودگي شغلي در دستياران دانشگاه علوم پزشكي اصفهان

مقدمه: فرسودگي شغلي واكنشي عاطفي و انفعالي به استرس شغلي مزمن است كه به صورت خستگي هيجاني، خستگي جسماني و درماندگي شناختي بروز مي‌يابد. دوره‌ي دستياري پزشكي، يكي از چالش‌انگيزترين دوره‌هاي زندگي حرفه‌اي پزشكان و نيازمند انرژي بالاي رواني و جسماني است. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي شيوع فرسودگي شغلي بين دستياران پزشكي بود. روش‌ها: اين مطالعه‌ي مقطعي، بر روي 104 نفر از دستياران طب اورژانس، داخلي و زنان و زايمان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان با استفاده از پرسش‌نامه‌ي Maslach burnout inventory انجام شد. يافته‌ها: 15/71 درصد دستياران داراي فرسودگي بودند. درصد فراواني فرسودگي در دستياران زنان و زايمان بيش از دو گروه ديگر (غير معني‌دار) و در دستياران سال‌هاي دوم و سوم نسبت به سايرين بالاتر (معني‌دار) بود. همچنين، درصد فراواني فرسودگي زنان بيش از مردان (غير معني‌دار) و دستياران متأهل بيش از دستياران مجرد (معني‌دار) بود. ميانگين فرسودگي دستياران، تفاوت معني‌داري در سطوح مختلف متغيرهاي جمعيت‌شناختي يعني نوع تخصص، سال تحصيل، جنسيت و وضعيت تأهل نداشت. سن و فرسودگي، همبستگي معني‌داري نداشتند. نتيجه‌گيري: بيشتر دستياران داراي فرسودگي بودند. با توجه به اهميت پيامدهاي فرسودگي، لازم است دستياران پزشكي به صورت دوره‌اي از نظر فرسودگي مورد ارزيابي قرار گيرند و مداخلات روان‌شناختي لازم براي بهبود افراد فرسوده فراهم گردد.