مقايسه‌ي ارتباط بين سطح هموگلوبين قبل از عمل با ابتلا به نارسايي حاد كليه بعد از عمل در بيماران تحت جراحي غير قلبي

مقدمه: نارسايي حاد كليه، يكي از معضلات بيماران بستري در بخش‌هاي مختلف بيمارستاني است كه چنانچه مورد توجه قرار نگيرد، موجب افزايش هزينه‌هاي بيمار، افزايش طول زمان بستري و افزايش ميزان مرگ و مير بيماران خواهد شد. شناخت عوامل مؤثر بر نارسايي حاد كليه، سبب كاهش بروز اين عارضه مي‌شود. از اين رو، هدف از انجام مطالعه‌ي حاضر، مقايسه‌ي ارتباط بين سطح هموگلوبين قبل از عمل با ابتلا به نارسايي حاد كليه بعد از عمل در بيماران تحت جراحي غير قلبي بود. روش‌ها: اين مطالعه بر روي 440 بيمار كانديداي جراحي غير قلبي، انجام گرفت. بيماران بر اساس سطح هموگلوبين و نياز به دريافت خون، به چهار گروه تقسيم شدند و در هر گروه، 110 بيمار جاي گرفتند. سپس، بروز نارسايي حاد كليه بعد از جراحي و متغيرهاي آزمايشگاهي و دموگرافيك، در چهار گروه تعيين و ثبت شد. براي مقايسه‌ي متغيرهاي مورد مطالعه، از آزمون‌هاي 2χ و One-way ANOVA استفاده گرديد. يافته‌ها: كمترين فراواني نارسايي حاد كليه در گروه «هموگلوبين طبيعي و عدم نياز به دريافت خون» (6/3 درصد) و بيشترين فراواني مربوط به گروه «هموگلوبين غير طبيعي و نيازمند به دريافت خون» (5/54 درصد) به دست آمد (001/0 P). همچنين، گروه «هموگلوبين غير طبيعي و نيازمند به دريافت خون» در 24 ساعت دوم بعد از جراحي داراي بيشترين سطح كراتينين (29/0 ± 21/1 ميلي‌گرم/دسي‌ليتر) (001/0 P) و كمترين برون‌ده ادراري (7/452 ± 1/3689 سي‌سي) (001/0 P) بودند. نتيجه‌گيري: بيماران نيازمند خون و از طرفي، بيماران با هموگلوبين غير طبيعي، داراي بيشترين خطر براي بروز نارسايي حاد كليه بعد از جراحي بودند؛ به گونه‌اي كه كراتينين در اين بيماران افزايش و ميزان برون‌ده ادراري به صورت معني‌داري كاهش يافت.