مقايسه‌ي اثرات داروهاي تجويز شده بر رخداد و تعداد حملات بيماران مبتلا به Multiple Sclerosis

مقدمه: درمان، نقش مهمي بر پيش‌گيري و كنترل حمله در بيماران Multiple sclerosis (MS) دارد. هدف از انجام اين مطالعه، تعيين تأثير نوع داروي مصرفي بر رخداد و تعداد حملات اين بيماران است.روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مقطعي، تعداد 1815 بيمار MS مراجعه كننده به بيمارستان آيت‌اله كاشاني اصفهان كه اطلاعات آن‌ها در نرم‌افزار iMED ثبت شده بود و حداقل 34 ماه تحت پي‌گيري بودند، وارد مطالعه شدند. اثر نوع داروي مصرفي بر رخداد و تعداد حملات، با استفاده از مدل دو جمله‌اي منفي Hurdle با استفاده از نرم‌افزار R تعيين شد.يافته‌ها: نوع داروي مصرفي اثر معني‌داري بر رخداد حمله داشت؛ به گونه‌اي كه در مقايسه با داروي بتا- اينترفرون 1a (Interferon beta-1a) (عضلاني)، داروهاي بتا اينترفرون 1a (زير جلدي)، فينگوليمد (Fingolimod)، گلاتيرامر استات (Glatiramer acetate) و آزاتيوپرين به‌ ويژه براي بيماران عود فروكش كننده، اثر كمتري داشتند. بتا اينترفرون 1b، اثر بيشتري و گلاتيرامر استات، اثر كمتري بر رخداد حمله به ترتيب در زنان و مردان داشت. در زنان، نوع داروهاي مصرفي فينگوليمد، گلاتيرامر استات و آزاتيوپرين بر تعداد حملات اثر كمتري داشتند. سن بر رخداد و تعداد حملات در هر دو گروه مردان و زنان و هر دو سير باليني عود فروكش كننده و پيش‌رونده، تأثير معني‌داري داشت.نتيجه‌گيري: بيماران جوان‌تر، رخداد حمله‌ي بيشتري داشتند. داروي بتا اينترفرون 1a (عضلاني) نسبت به ساير داروها در كاهش رخداد حمله عملكرد بهتري داشته است. در زنان، بيماراني كه داروي بتا اينترفرون 1b را مصرف نموده‌اند، تعداد حملات كمتري نسبت به بيماران مصرف كننده‌ي داروي بتا اينترفرون 1a (عضلاني) داشته‌اند. در بين مردان، بيماران با داروي مصرفي بتا اينترفرون 1a (عضلاني) نسبت به گلاتيرامر استات رخداد حمله‌ي كمتري داشتند.